Juf Jacqueline werkt 40 jaar op schippersinternaat
ZEVENBERGEN - Jacqueline Cornelissen was op 1 december veertig jaar in dienst bij het Julia Internaat in Zwijndrecht. De Zevenbergse was ooit zelf een schipperskind en weet precies hoe 'haar' kinderen zich voelen. Jacqueline was zelf zes jaar toen ze op een internaat kwam. "Ik heb op internaten gezeten in Arnhem, Schiedam en Etten-Leur. Dat was vroeger nog bij de nonnen en dat was met wisselend succes."
DOOR MARJANNE DIJKSTRA
"Je had toen ook nog jongens- en meisjesinternaten, dus mijn broer en ik zaten ook nog eens gescheiden van elkaar. Toen ik veertien was ging ik bij een tante aan wal wonen, ik miste de huiselijke sfeer. Ik was achttien toen ik met mijn vader en moeder ging meevaren. Aan boord werkte ik mee als matroos en manusje-van-alles. Dat was heerlijk. Toen ik twintig verkocht mijn vader het schip. Ik werkte een tijdje als assistent-laborante in het Ikazia Ziekenhuis tot een kennis me wees op een vacature bij het Julia Internaat in Zwijndrecht. De rest is geschiedenis."
Zorgen
"Ik heb het zelf niet per se als onprettig ervaren om bij mijn vader en moeder weg te zijn, maar ik miste mijn ouders en broer ook vaak. Daarom is het nu ook zo fijn om dit werk te doen: ik weet precies hoe kinderen zich soms voelen en ik kan hen hier een thuis geven. Ik kan en wil hun ouders niet vervangen, maar ik kan wel ervoor zorgen dat ze opgroeien in een prettige sfeer en hen een veilig thuis bieden. Ik draai op de groep met de jongste kinderen, van 6 tot 8 jaar. Het is de groep waar je ook veel zorg aan moet besteden omdat ze nog lang niet alles zelf kunnen. Ik vind het heerlijk om voor de kinderen te zorgen. Ik heb zelf geen kinderen, maar dit zijn mijn kinderen. Ik kan mijn zorg, liefde en aandacht aan hen kwijt. Het contact met ouders is ook heel erg fijn, samen staan we voor het kind. Zij brengen hun kind in het begin toch bij een vreemd iemand."
Beleefd
Het fijnste aan met kinderen werken vindt Jacqueline de ongedwongenheid van kinderen. "Ze zijn altijd eerlijk en kunnen ongedwongen uit de hoek komen. 'Wow juf, jij hebt wel oude handjes', zei er een pas toen hij bij me op schoot zat en naar mijn handen keek. Je bouwt met de kinderen echt een band op. Ik vind het belangrijk dat ze correct en beleefd zijn. Ze moeten met respect met mensen en spullen omgaan. In die veertig jaar - ik heb inmiddels alweer kinderen van kinderen van veertig jaar geleden in mijn groep gehad - is er wel veel veranderd. Kinderen zijn mondiger geworden. Dat is niet altijd erg, want de wereld om het kind heen is ook veranderd."
'Kinderen zijn mondiger geworden'
Feestje
Haar jubileum liep door de coronacrisis wel wat anders dan gedacht, maar toch zijn ze haar niet vergeten. "Ik heb een heerlijk feestje gehad op de groep met de kinderen en mijn collega's. We hebben bingo gespeeld en de kinderen hadden een dansje voor me ingestudeerd. Ik heb de kinderen van mijn groep en ook de andere kinderen van het internaat getrakteerd op een gebakje. Met de kok had ik afgesproken dat hij een feestmaal zou maken voor ons. Overal waren flyers opgehangen en ik heb heel veel cadeaus gehad. Ik zie mijn werk niet als werk. Als je zover bent, dan heb je een wereldbaan."[n]