'We proberen te doen wat we kunnen'
GOES - De coronacrisis raakt niet alleen de Bevelanden, maar de hele wereld. Dat merkt Els van Teijlingen van de in Goes bekende stichting Amecet, die kinderen opvangt in Oeganda.
VAN ONZE REDACTIE
Els van Teijlingen woont en werkt daar sinds 1997. Haar broer Theo van Teijlingen woont in Goes en organiseert regelmatig benefietconcerten voor haar.
Els is leider van één van de vijf beste kinderopvanghuizen van Oeganda. In maart zagen Els en haar staf de crisis aankomen en hebben ze zich danig voorbereid.
Gesprekken met het personeel over meer hygiëne en omgaan met kinderen. Ook was er inkoop van extra voorraden eten.
Nu is er een klein gedeelte van de staf die zich hebben laten binnensluiten met de kinderen om hen te verzorgen. De poort zit op slot.
“Dat is heel gek, voor Oegandese begrippen”, vertelt Els.
“Het is een open samenleving, van veel lijfelijk contact, maar we moeten nu afstand houden. Als er nu mensen komen of een nieuw kind wordt binnengebracht, volgt die overdracht bij de poort.
Gelijk een nieuw deken, oude kleertjes gaan mee met de familie. We houden afstand en nemen veel extra hygiënische maatregelen.”
Vervoeren
De regering heeft een lockdown voor het land afgekondigd.
“Geen openbaar vervoer, geen grote groepen bij elkaar, enkel alleen mag je de straat op, geen kerkdiensten, geen scholen die open zijn. De wegen zijn leeg en stil.
Je mag niet met twee mensen in een auto zitten en je moet een pasje hebben om je te vervoeren. Ik heb zo’n pas gekregen voor het kinderopvangwerk, maar er is weinig verkeer op straat,” vervolgt Els.
Quarantaine
Iedereen die Oeganda binnenkomt via het vliegveld Entebbe moet twee weken in quarantaine.
Er zijn enkele tientallen gevallen van corona in het land. De oude president Museveni houdt de boel streng in de gaten, de politie en het leger kunnen hard optreden.
“We werden gebeld door de gevangenis, of we konden helpen” vertelt Els.
“Er waren vrouwen met kinderen opgepakt die toch een kerkdienst hadden bijgewoond, de voorganger was er als een haas vandoor gegaan, maar die vrouwen zitten drie weken vast.”
Vijftig
Ze maakt zich zorgen over het land als het virus echt de kop opsteekt. Tot nu toe gaat het aardig, maar er zijn weinig medische voorzieningen.
IC-bedden zijn er in Kampala wel te vinden, maar het zijn er hoogstens een stuk of vijftig. Het is de hoop dat de bevolking zich aan de regels houdt.
“Het virus was vroeger en is nog steeds Aids. Nu komt daar corona bij. Mensen zijn hun broodwinning kwijt, er zijn weinig voorzieningen.
Toch heb ik het idee dat de regering goed bezig is. In het begin schoten de prijzen van voedsel omhoog, maar dat is nu verboden.
In ons kinderopvangwerk gaat het werk door. We hadden kinderen naar hun dorpen gebracht en naar pleeggezinnen binnen Oeganda voordat we de lockdown ingingen.
De kinderen die overbleven worden verzorgd door stafmedewerkers die zich hebben opgesloten met de kinderen. Ik ben er om de dag, het gaat goed.”
Het raakt ons allemaal
Verder zit Els met haar twee dochters thuis en leidt zij vanaf haar thuisbasis het kinderopvangwerk van Amecet. “Het raakt ons allemaal, maar er gaan nog steeds meer mensen dood aan malaria en aids. We proberen te doen wat we kunnen in deze tijden.”
Meer informatie over het werk is te vinden op www.defigurant.nl.[l]