'Ik help mensen bij het sociale en menselijke aspect van hun werk'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Bianca Alewijnse.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
”Jij? Gepest?” Ik hoor het mezelf vragen, als Bianca Alewijnse vertelt over de heftige periode die ze doormaakte op de lagere school De Breeburch. Ik ken Bianca al 25 jaar en ken haar niet anders als een vrolijke, sociale en mooie meid. Van zulke mensen verwacht je het niet dat ze het als kind moeilijk hebben gehad. "Ik was anders dan de rest. Ik was een beetje te dik, welbespraakt en haalde meestal hogere cijfers. Daardoor kreeg ik een dominant groepje tegen me. Dat maakte me best eenzaam in die tijd, maar uiteindelijk heeft juist dat me geholpen. Als buitenbeentje ontwikkelde ik een goed gevoel voor het sociaal gedrag van mensen."
Toch heeft ze een fijne jeugd gehad. Ze groeide op in de Vlissingse Molenstraat, in een warm nest. "Ik was altijd buiten en speelde veel met jongens. Boompje klimmen, soldaatje spelen: dat werk. Na de lagere school werd alles anders. Op de Stedelijke Scholengemeenschap kwam ik op het gymnasium. Daar zaten veel gelijkgestemden. Natuurlijk was ik in het begin bang dat ik ook daar gepest zou gaan worden, maar het was gelukkig voorbij."
Als haar jongere broertje haar introduceert bij het Middelburgse Juliana Drum & Bugle Corps gaat er een wereld open. Ze zwicht voor Color Guard, een discipline waarin je danst op muziek met vlaggen en voelt zich thuis in het clubgebouw. Zo serieus als Bianca is met Color Guard, zo losjes is ze áchter de schermen van Juliana. Het is de tijd van de eerste vriendjes, puberen, verkennen van grenzen. Haar ouders hebben behoorlijk wat met haar te stellen. Desondanks rondt ze het gymnasium binnen zes jaar af. Ze weet dan alleen nog niet zo goed wat ze wil. Ze wordt opgeslokt door het dansen. Na een studie aan de Open Universiteit gaat ze op termijn aan de slag als eerstelijnshulpverlener bij het Bureau Rechtshulp.
Het is in die periode dat ik haar leer kennen. We treffen elkaar in het Middelburgse uitgaansleven en gaan zelfs een keer op skivakantie in Frankrijk, met een Middelburgse vriendengroep. Het is altijd gezellig, maar ik merk dat je ook goede gesprekken kunt hebben. Dat het gesprek met haar, voor deze rubriek, bijna vier uur duurt zegt alles. Veranderingen zijn er genoeg bij Bianca, zeker de laatste jaren. Ze trouwt voor de tweede keer en professioneel gooit ze het roer om. Ze is nu al bijna drie jaar volledig ZZP’er, met haar bedrijf Bianca Alewijnse Leiderschap & Ontwikkeling. "Aanvankelijk vond ik het best een stap, maar het gaat uitstekend met de praktijk. Ik begeleid professionals en teams die meer inzicht willen in hun eigen functioneren en streven naar meer effectiviteit en voldoening. Ik ben gespecialiseerd in persoonlijk leiderschap. Daar is veel vraag naar, weet ik nu.”
Haar klanten zijn allerlei soorten mensen. "Driekwart komt bij mij terecht via hun werkgever. Vaak zijn het leidinggevenden die zelf wat extra coaching kunnen gebruiken, maar ook ondernemers en mensen met een vrij beroep. Veel van mijn klanten hebben als gemeenschappelijke deler dat ze steengoed zijn in hun werk of vakgebied, maar niet altijd toekomen aan het sociale, menselijke aspect van hun werk. Dáár help ik ze mee."
Fonkelen
Als Bianca vertelt over haar werk fonkelen haar ogen. Toch weet ze hoe belangrijk het is om je werk - of passie - af en toe los te laten. Dat je ook moet ontspannen. Juist daarom spreekt ze liever met me af op een Middelburg winterterras dan op haar kantoor. Daar is ze ook in haar element. Ze is dol op de binnenstad, dol op mensen. En dat merk je als je met haar zit. “Doen we nog een allerlaatste dan, Bianca?” zeg ik. "Welja, we zijn er nu toch."[l]