Rugby past perfect bij Judith Seijbel
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Judith Seijbel.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Het gebeurt niet zo gek vaak dat ik na een gesprek met een Middelburgse thuis nog even moet googelen om een beter beeld te krijgen, maar in het geval van Judith Seijbel-Schuringa was er geen ontkomen aan. Haar vroege jeugd speelde zich grotendeels af in Ethiopië en Ghana, landen waar ik maar weinig van weet. Daarom las ik meer over het land van keizer Haile Selassie en over de handel en wandel van de Handels Vereniging Amsterdam.
Vader Schuringa werkte voor dat bedrijf, als technisch ingenieur. "We verhuisden vanuit Haarlem naar Ethiopië toen ik negen maanden oud was", zegt Judith. "We bleven er negen jaar om vervolgens nog drie jaar in Ghana te wonen. Ik ben er dus echt opgegroeid. Ik heb er een hele fijne tijd gehad. Het was vrij en soms een beetje wild, maar tegelijkertijd was het ook een beschermde omgeving. Er woonden en werkten veel Nederlanders, die samenleefden in een enclave. We spraken er Nederlands en kregen les van Nederlanders. Het Amhaars, de taal van Ethiopië, pikten we op door gesprekken met de lokale bevolking."
Middelbare school
De familie Schuringa verhuist in 1975 terug naar Nederland, als Judith op het punt staat om naar de middelbare school te gaan. "Het leven in Ghana beviel mijn ouders minder goed, ook al woonden we daar letterlijk op het strand. Ik vond dat prachtig, maar vond het niet erg terug te keren naar Nederland. Op de middelbare school bleek dat ik een achterstand had en dat eerste jaar beter kon doorbrengen op de lagere school. Dat deed ik dan ook. Daarna pikte ik alles vlot op en ging ik naar de mavo in de Olmenlaan."
Oemoemenoe
Als Judith zestien is komt ze in aanraking met rugby, een sport die nog altijd een belangrijke rol speelt in haar leven en in dat van haar man Arno en zoon Swen. Als in 1979 het eerste damesteam van Oemoemenoe in Middelburg van de grond komt stapt ze in. "Ik vond de sport goed bij me passen. Lekker pittig, niet te kinderachtig. Als puber verkende ik het leven al vroeg. Ik had al snel m’n eerste vriendje en stond al in Café Carambole op het Damplein toen ik daar eigenlijk nog veel te jong voor was. Ik schoot niet door, hoor. Ik sportte ook graag. Eerst zwemmen en tennis, toen rugby. Dat was een geweldige tijd. We waren behalve een serieus team op het hoogste niveau ook een hechte vriendinnenclub."
Dik dertig jaar later is Judith nog steeds veel bij de club te vinden. Ze geniet nu vooral van de verrichtingen van haar zoon. Waar Judith óók van geniet is ’t Guus, de winkel in tweedehands kinderkleding en speelgoed aan het Zusterplein. Ze runt die winkel al tien jaar. Ze begon de zaak in 2010, toen ze iets anders wilde. “Ik werkte bij Heerema en sprak vaak collega’s. Het viel me op dat er best veel waren die niet met plezier naar hun werk gingen, maar er tegelijkertijd niet over peinsden om iets anders te doen. Dat mocht mij niet gebeuren, vond ik. Ik was al geïnteresseerd in het hergebruik van spullen. Dat maakte een winkel in tweedehands kleding een logische stap.”
Ambitie
Rijk is ze er niet van geworden, maar dat was nooit haar ambitie. Ze runt de winkel vanuit haar passie en vindt het al fijn dat ze geen verlies draait. De beperkte inkomsten worden gecompenseerd met het eigen pand waarvan andere delen worden verhuurd.
Hoe lang ze nog doorgaat durft ze niet te zeggen. Ze houdt alle mogelijkheden open. Ze woont al 27 jaar met plezier in Nieuw- en Sint Joosland maar ze sluit een verhuizing op termijn niet uit. Terug naar Middelburg of misschien zelfs naar Frankrijk, waar Judith nu al regelmatig is om haar zus te bezoeken. Wie zal het zeggen?[l]