'De terugkeer naar Zeeland heeft me veel goeds gebracht'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Django Hooftman.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
"Het is maar net waar het leven me brengt.” Django Hooftman (1993) zit niet in een levensfase waarin grootse plannen centraal staan. Hij is allang blij dat er, na een periode van relatief veel onrust en veranderingen, weer structuur zit in zijn leven. Hij woont met plezier in de Edelstenenbuurt, met zicht op veel groen, en koestert zijn twee vaste banen, bij Vishandel Stevens en Bar American. Een vast inkomen en een eigen plekje: hij tekent ervoor.
Kans
Bij de vishandel werkt Django al een jaar of zes. Eerst op de weekmarkt, nu achter de schermen. Als algemeen medewerker zorgt hij er onder meer voor dat de verkoopwagen ’s ochtends wordt gevuld, en ’s avonds weer wordt leeggeruimd en schoongemaakt. Bij Bar American begon hij vorig jaar. Hij solliciteerde er al vaker naar de functie van barman, maar kreeg toen te horen dat hij rustig moest wachten op zijn kans. Die kans kwam in september, toen bleek dat meerdere vaste krachten toe waren aan de welbekende nieuwe uitdaging. De eigenaars van de zaak waren Django niet vergeten. Hij en collega Lorenzo Meeuws werden de nieuwe bedrijfsleiders.
Contact
Voor Django is zijn nieuwe baan best een uitdaging. “Het sociale gebeuren is niet mijn sterkste kant. Ik kan leuk meepraten over dingen waarvan ik verstand heb, maar ik knoop uit mezelf niet zo gemakkelijk gesprekken aan. Juist daarom koos ik er jaren geleden al voor om op de weekmarkt te gaan werken. Daar ontkom je niet aan contact met je klanten. In Bar American is dat contact met klanten misschien nog wel belangrijker, want hier blijven de mensen toch langer hangen.”
'Juist daarom koos ik
voor de weekmarkt'
Een echte verklaring voor zijn afwachtende houding heeft Django niet, maar één ding weet hij wel: als kind was hij heel anders. Druk en opstandig. Veel wil hij er niet over kwijt, maar hij laat er ook geen misverstanden over bestaan: als kind dat opgroeide in de Middelburgse wijk Reyershove had hij thuis vaak ruzie. Dat wreekte zich dan weer op school, de Franciscus in Dauwendaele. Daar was hij soms onhandelbaar.
Terugkeer
Nu is dat heel anders. Hij heeft zijn draai gevonden. Het leek er lang op dat hij iets in de ICT zou gaan doen, maar dat liep anders. “Na de lagere school deed ik het vmbo aan de Nehalennia, en koos in het derde jaar voor de studierichting ict. Daarna koos ik voor de militaire opleiding Veiligheid en Vakmanschap aan Scalda, maar dat strandde toen ik na een dagoefening mijn bed niet meer uit kon komen door een blessure. Daarop werd ik afgekeurd.” Toen zijn moeder naar Gelderland verhuisde, besloot hij mee te gaan. “Daarvan kreeg ik later spijt, want in Gelderland kon ik mijn draai al helemaal niet vinden. Ik vond er geen werk, en kon ook niet instromen bij de opleiding die ik wilde volgen. Ik was dan ook blij dat een oud-klasgenoot uit Middelburg me na bijna een jaar liet weten dat hij een kamer over had en dat ik wel bij hem kon komen wonen. Ik miste Middelburg enorm, ook al omdat ik in Gelderland nauwelijks sociale contacten had. De terugkeer naar Zeeland heeft me veel goeds gebracht.”
Eerste biertje
Dat goede zit ‘m dus vooral in structuur en zekerheid. Django sluit niet uit dat hij ooit alsnog de ict ingaat, maar hij vindt het leuk bij de vishandel en achter de bar. “Het is toch gewoon tof dat ik hier nu achter de bar sta? Ik ben hier al twaalf jaar klant, dronk hier ooit mijn eerste biertje en nu sta ik er zelf te tappen! In december heb ik ook de cursus sociale hygiëne gedaan. Te gek hoor!”[l]