Tanneke Pop nog altijd in de weer voor kinderen
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Tanneke Pop.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Als je een paar uur met Tanneke Pop (1954) hebt gesproken, dan weet je één ding zeker: pedagogiek is haar lust en haar leven. Na zo’n veertig jaar werken in het onderwijs ging ze in 2017 met pensioen. Ze deed eerst een halfjaar niks, maar het begon al snel weer te kriebelen. Ze kwam in contact met het bestuur van Stichting Leergeld Walcheren, die opvolgers zocht. Die zijn inmiddels gevonden. Tanneke is de bevlogen voorzitter van de organisatie die kinderen, die om financiële redenen niet kunnen deelnemen aan activiteiten, zoals schoolreisjes, tóch laat meedoen.
Vooruitstrevend
Tanneke woont al sinds 1990 in Middelburg, maar kwam ter wereld in Zoelen, een dorpje tussen de fruitbomen, bij Tiel. Het gezin verhuisde regelmatig. Na de middelbare meisjesschool koos ze voor de Pedagogische Academie in Den Helder, volgens Tanneke de beste opleiding in die tijd. “Het was een vooruitstrevende school. Ik had er een fijne tijd, al deed ik er zoveel dingen bij dat ik er vier jaar over deed, in plaats van de gangbare drie. Ik zat bij de studentenvakbond, in de redactie van de schoolkrant, dat soort dingen.”
Opbouwen
Tanneke praat met zichtbaar plezier over haar beginperiode in het onderwijs. Erg links was ze nu ook weer niet, maar ze was, als kind van de jaren zestig, wel dol op hippiemuziek en (positief) activisme. Als ze rond 1977 in Lelystad begint als leerkracht geniet ze met volle teugen. “Die school was helemaal nieuw. Van het gebouw tot het team en de onderwijsmethode. Dan voel je echt dat je samen iets moois aan het opbouwen bent. Een mooie ervaring!”
Later is Tanneke directeur van een lagere school in Rijswijk. Als ze zwanger wordt besluit ze met haar man dat ze hun kind willen laten opgroeien in een rustigere streek. Ze vallen voor de rust en ruimte van Zeeland, en van Middelburg. Werk is er genoeg. Tanneke werkt tot aan haar pensioen voor diverse scholen op Zuid-Beveland, en is betrokken bij de totstandkoming van Taal Expertise Centra in de regio, scholen voor kinderen met een vluchtelingenachtergrond, die de Nederlandse taal nog onvoldoende beheersen om in te stromen in het regulier basisonderwijs.
Buitengesloten
Tanneke kijkt er met voldoening op terug, maar geniet ook van haar pensioen. Middelburg is een genoeglijke stad, vindt ze. Zij en haar man willen er niet meer weg, al lonkt de grote stad soms ook: “zo nu en dan moeten we een paar dagen naar Den Haag of Antwerpen, hoor. Daar zijn we ook dol op.” Dat verklaart dat Tanneke het enerzijds prachtig vindt dat Middelburg volop in ontwikkeling is, en door de komst van de UCR en de HZ meer diversiteit heeft dan in het verleden, maar anderzijds een tegenstander is van té veel groei. Meer bebouwing van de Cleene Hooge zou ze bijvoorbeeld betreuren.
Tanneke heeft het onderwijs nog niet losgelaten. Met ziel en zaligheid zet ze zich in voor Stichting Leergeld Walcheren. “We vinden het zó belangrijk dat geen enkel kind wordt buitengesloten. En dat gebeurt wel. Onze stichting steunt meer dan achthonderd kinderen. Dat is heel belangrijk. Als die niet mee kunnen doen met activiteiten staan ze meteen al op achterstand.”
Tanneke maakt zich ook zorgen. “Tot nu toe lukt het Leergeld Walcheren om de boel ieder jaar rond te krijgen, maar het wordt steeds lastiger. We hebben ieder jaar een ton nodig om te kunnen doen wat we doen. We hebben fijne sponsoren, maar er zijn er meer nodig, zeker uit het bedrijfsleven.” Het is een hartenkreet, van een onderwijsvrouw met het hart op de goede plaats.[l]