'We moeten allemaal door deze moeilijke tijd heen'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Johan Aalberts.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
De coronacrisis heeft de wereld op zijn kop gezet. Het is voor iedereen een moeilijke periode, ook voor Johan Aalberts, de Middelburgse wethouder die onder meer economische zaken, de binnenstad en cultureel erfgoed in zijn portefeuille heeft. Vanwege die portefeuille is hij misschien wel een van de meest zichtbare en toegankelijke wethouders van de gemeente Middelburg. Je ziet hem vaak bij openingen en evenementen in de binnenstad en tijdens zijn wekelijkse rondjes door het centrum. Hij maakt dan praatjes met iedereen. Hoe anders is dat nu, tijdens de coronacrisis. Waar hij normaal gesproken zestig tot zeventig uur per week werkt, vooral buitenshuis, werkt hij nu minder en vooral thuis.
Doet hij nog wel zijn wekelijkse rondje langs ondernemers? “Ik loop eigenlijk helemaal niet meer door de stad. Dat doet pijn in mijn hart, maar het is nu vooral een kwestie van proberen om door de crisis heen te komen. Voor mij persoonlijk betekent dat veel minder bezig zijn met politiek en juist meer met mijn gezin. Ik geef bijvoorbeeld thuisonderwijs aan mijn drie kinderen. De rollen zijn nu omgedraaid. Mijn vrouw werkt op de intensive care-afdeling van het ziekenhuis in Goes en draait meer uren dan normaal. Omdat zij dagelijks in contact komt met coronapatiënten zijn we ons extra bewust van de noodzaak van alle maatregelen die zijn genomen. Ook daarom ben ik minder vaak in de stad. Ik wil het goede voorbeeld geven.”
Quarantaine
Op Facebook deelt de wethouder zo nu en dan impressies van zijn avonturen met de kinderen. Nu eens zie je beelden van een praktijkles natuurkunde, waarbij een papieren raket vanuit de tuin de lucht wordt ingeschoten, dan weer foto’s van een ‘challenge’ als ‘Tussen kunst en Quarantaine’, waarin de kinderen taferelen uit klassieke en moderne schilderijen verbeelden. “We proberen ook een beetje creatief te zijn. Gelukkig hebben we een achtertuin die daar alle ruimte voor biedt. Maar niet alles gaat even goed. We hebben nu al één gebroken pols en twee voortanden eruit.”
Omdat de rollen thuis zijn omgedraaid komt Aalberts niet altijd meer toe aan al zijn reguliere werkzaamheden. “Excuses daarvoor. Ik ben nu, vanachter mijn bureau, vooral bezig met crisismaatregelen. Denk aan betalingsregelingen, en aan het - waar mogelijk - ondersteunen van de economie. Alles op gebied van crisismanagement wordt steeds teruggekoppeld door de burgemeester.”
Als wethouder maakt hij zich ook zorgen. “De gezondheid van alles en iedereen gaat bij mij voor alles, maar ik zie ook de worsteling van de ondernemers. Die eerste maandag na het ingaan van alle maatregelen hingen er direct veel aan de telefoon. Ik ben zelf uiteraard geen telefonische helpdesk, dus ik heb de meeste van hen doorverwezen naar het ondernemersloket van Orionis. Ik vergelijk deze situatie soms wel met een oorlogssituatie en je moet realistisch zijn. Ik denk dat dit alles ook slachtoffers met zich mee zal brengen. Die bewuste maandag zijn we met het college direct bij elkaar gekomen om onze eigen maatregelen te nemen en te bespreken waar we ondersteuning kunnen bieden. Die maatregelen presenteerden we de dag erop. De ingrepen kosten ons geld, terwijl de portemonnee toch al leeg was, maar wij als gemeente kunnen wat makkelijker lenen bij banken dan ondernemers. Laten zij zich vooral concentreren op het redden van hun eigen zaak, en wij op het waar mogelijk verlichten van de lasten. We moeten allemaal door deze moeilijke tijd heen, helaas.”[l]