Bert van Leerdam gaat spelend door het leven
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn en wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Bert van Leerdam.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Terug. Ik moet nog minstens tien keer terug.” Als ik na een uurtje kletsen met Bert van Leerdam (1956) op m’n fiets spring, schiet die gedachte als eerste door mijn hoofd. We hadden afgesproken bij hem thuis aan de Seissingel, schuin tegenover de Seismolen, met de bedoeling het vooral over de Bert van nu te hebben. Over Berts tijd bij Omroep Zeeland en andere Zeeuwse media is immers al zo veel geschreven.
Maar natuurlijk liep het anders. Het prettige gesprek schoot alle kanten op. Dat past bij Bert, die nu eenmaal vol verhalen zit en zich niet geroepen voelt zich aan allerlei regeltjes te houden. “Ik heb m’n hele leven lang lekker kunnen spelen. Dat blijf ik doen. Niks mis mee toch?” Hij zegt het, zoals alleen Bert het kan zeggen.
Diskjockey
Ik leerde Bert in de tweede helft van de jaren tachtig kennen. Waar ik hem voor het eerst zag, weet ik niet meer. Misschien was in het zijn rol als dj bij Cavern in de Beddewijkstraat, of als klant bij café Meccano op het Damplein. Bert zag je overal in die tijd en of je hem nu kende of niet: hij was altijd even hartelijk. Hij vertelt dat die tijd voor hem een soort overgangsperiode was. Voor 1989 was hij ambtenaar bij de gemeente Veere en ging hij als diskjockey los in clubs, jeugdsozen en bij piratenzenders. Ook was hij al veel bezig met fotografie. Daarna zou hij zich, bij Omroep Zeeland, ontwikkelen tot presentator, journalist en verbinder.
Allemansvriend
“Noem me gerust een media- en cultuurman. Ik ben geïnteresseerd in alles waarmee mensen zich bemoeien. Daarom maak ik zo graag interviews en foto’s. Ik wil alles van mensen weten. En juist vanwege die oprechte interesse ben ik overal welkom. Ik ben een allemansvriend, tegen wil en dank misschien wel. Dat heeft veel te maken met vertrouwen. Ik neem mensen niet in de zeik, ik wil niemand beschadigen.”
'Niemand kende die muziek nog'
Bert heeft die gunfactor ‘aan zijn kont hangen’. Ik zag het begin dit jaar nog in de Zeeuwse Concertzaal, waar Bert als presentator de artiesten voorstelde aan een zaal vol ouderen. In die tien minuten maakte hij een dolletje met Han Polman, commissaris van de koning en nam het publiek mee door Zeeuwse grapjes te maken. Ik voelde dat de zaal hem voelde, net zoals radioluisteraars hem voelden bij ‘Uurtje Bert’ dat hij voor Omroep Zeeland maakte. ‘Bert is er een van ons, die doet tenminste niet zo overdreven’, zoiets stralen de mensen uit.
Pionieren
Bert kijkt met genoegen terug op alles wat hij heeft gedaan, maar als ik hem vraag welke periode hij de mooiste vond begint hij meteen over Sociëteit ’t Podium, de bar-dancing die tussen 1979 en 1982 was gevestigd in Middelburg. “Dat was echt een toffe tijd. Lekker pionieren. Moet je je voorstellen: ik ging naar Londen om platen te kopen van bands als U2 en Simple Minds. Niemand kende die muziek nog. En dan op zaterdagavond zien dat een ramvolle tent in Middelburg uit z’n dak gaat. Prachtig!”
Tips
Alle dingen die Bert deed, doet hij nog steeds, maar nu als ZZP’er. Hij wordt vaak ingehuurd voor films en commercials, als presentator en dagvoorzitter én voor mediatraining en -adviezen. Vaak maakt hij gewoon iets moois voor zijn plezier en brengt het pas later aan de man. Zo maakte hij een documentaire over het Veerse Meer, die nu goed van pas komt bij de gebiedsvisie die de provincie Zeeland ontwikkelt. Berts samenwerkingen ontstaan vaak spontaan, al kent hij de provincie goed en heeft hij een enorm netwerk. En Bert denkt in kansen.
Maar als je het mij vraagt wint de spelende mens Bert het altijd van de zakelijke. Hij doet alleen dingen waarbij hij zichzelf kan zijn. Dat betekent dat hij ook dingen doet zonder er geld voor te vragen. Hij geeft je doorlopend tips. Bert herkent dingen in mij, en ik in hem. “Ik wil je best eens laten zien hoe je zonder veel moeite het geluid van je filmpjes kunt verbeteren, hoor”, of: “laat je toch niet gekmaken door zo’n figuur, die is gewoon jaloers op wat je doet.” Pas na een paar dagen dringt goed tot me door wat Bert zich allemaal terloops liet ontvallen. Het zijn leerzame en oprechte opmerkingen, gratis lesjes van een mediaman die al vierenzestig jaar overal doorheen danst. Reken maar dat ik er m’n voordeel mee doe![l]