'Een leven lang hetzelfde doen is niks voor mij'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Joost van Damme.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Variatie is alles. Een leven lang hetzelfde doen is niks voor mij.” Dat Joost van Damme van afwisseling houdt hoeft hij me eigenlijk niet eens te vertellen. Ik ken hem al sinds 1984. Hoewel we elkaar soms jarenlang niet spraken bleef hij altijd in beeld. Soms op afstand, als ik over hem las in de regionale media, soms van nabij, als ik hem tegen het lijf liep in het uitgaansleven of tijdens evenementen. Als je Joost van Damme eenmaal kent is hij nooit meer ver weg, zo simpel is het eigenlijk.
Appen
Hoewel ik hem ken, kon ik niet uitleggen wat Joost allemaal doet in zijn leven en waarbij hij allemaal is betrokken. Ik was de draad een beetje kwijtgeraakt. Toen hij me vorige maand appte over het tienjarig jubileum van Eigen Horeca Makelaar, een bedrijf waarin hij ook participeert, leek het me leuk om met hem af te spreken om alles op een rij te zetten. Joost vond dat een goed idee en nodigde me uit bij hem thuis, op Oranjeplaat.
Een week later schoof ik bij hem aan. Al na een half uurtje bijpraten wist ik dat het onbegonnen werk zou worden. Je kan zijn werk weliswaar makkelijk opsplitsen in recreatie en participatie, maar het zou zonde zijn om niet nader in te gaan op de afzonderlijke ondernemingen. Het zijn stuk voor stuk prachtbedrijven, met een mooi en eigen verhaal. We spraken daarom af dat ik een aantal van die bedrijven later dit jaar zal belichten in deze rubriek, maar dan met een hoofdrol voor de ondernemers met wie Joost samenwerkt.
Dat ik Joost al op jonge leeftijd leerde kennen kwam door een gemeenschappelijk maatje uit die tijd, Vincent. Ik zat met hem in de brugklas en kon het zo goed met hem vinden dat we al snel bij elkaar thuis afspraken. Voor één van de logeerpartijtjes had Vincent nog een paar vrienden uitgenodigd, waaronder Joost. Het werd een nacht om nooit meer te vergeten. Het hoogtepunt was een kaartspelletje ‘ezelen’ waarbij de verliezer verzonnen opdrachten uit moest voeren. Joost legde uit dat zijn ouders eigenaars waren van restaurant De Lamme Goedzak en de Kiosk op Boulevard Bankert. Vervolgens liet hij trots de sleutels zien van die kiosk. “De verliezer van het volgende potje moet de kiosk in en een Cornetto pakken. Daarmee schrijft hij vervolgens een vies woord op de muur van Alhambra." Ik vond het hilarisch. Joost kon bij mij niet meer stuk. We struinden de hele nacht over de glooiing. Dat we de volgende ochtend ongenadig op ons mieter kregen nadat we alles hadden opgebiecht vonden we niet zo erg. Natuurlijk, we waren doodstil toen we de preek kregen, maar barstten in lachen uit toen we op de radio het nummer ‘I go to sleep’ van The Pretenders hoorden. ‘Slapen? Nou, wij niet hoor! "
Afwashulp
Een paar jaar later kwam ik Joost weer regelmatig tegen. Rond 1985 was ik afwashulp in Arneville, het hotel dat zijn ouders een jaar eerder hadden geopend in Middelburg. Joost zat toen al op de hotelschool in het Belgische Koksijde. De familie woonde in het hotel. Joost kwam ter wereld in Vlissingen, maar woonde in veel plaatsen, op veel adressen. Dat de familie van Damme zo vaak verhuisde had alles te maken met het horecawerk van pa en ma. Eerst in loondienst, in Breda en Axel, later als zelfstandige ondernemers in Koudekerke, Zoutelande, Vlissingen en Middelburg. Van Strandpaviljoen Piet Hein tot Hotel Arion. Niets is hen komen aanwaaien. Niet bij Joost zelf, niet bij zijn zus en ook niet bij zijn ouders. Elk bedrijf werd eigenhandig opgebouwd, door hard te werken. "Aan cadeautjes doen we binnen de familie niet. Niet lullen, maar poetsen.”
Dat zie je terug in het cv van Joost. Voor zijn hotelschool liep hij stage in onder meer Engeland en Zuid-Frankrijk. Als twintiger had hij al veel levens- en werkervaring. Het lag voor de hand dat hij uiteindelijk de bedrijven van zijn ouders zou overnemen. Joost had er tussen 1997 en 2009 zijn handen vol aan. Het was een periode vol overnames en groei. Als ondernemer genoot Joost er met volle teugen van en zakelijk gezien ging het hem voor de wind, maar juist door dat succes en de werkdruk liep het privé minder goed. “Op een gegeven moment kijk je in de spiegel en besef je dat je het anders wil doen."
2009 was een keerpunt voor Joost. Het is vast en zeker geen toeval dat ik hem toen minder zag. Pas daarna dook hij weer overal op. Ik zag berichten op sociale media over zijn betrokkenheid bij de catering rondom het WK Voetbal in Zuid-Afrika en bij talloze projecten in de recreatiesector, zoals De Gulden Stroom in Vlissingen, Best Western Hotel Docklands in Antwerpen en Residentie Vlissingen. Er is echter meer, zoals het voorzitterschap van Het Walchers Contact en zijn werk als presentator en verbinder. “Ik mag graag hard werken, maar ook genieten van het bourgondische leven. Dat heb ik van thuis meegekregen, maar ook van mijn opleiding. Na 2009 kregen activiteiten rondom adviseren, participeren en organiseren een steeds belangrijkere rol. Aanvankelijk was het wat onsamenhangend, maar ik ben er geleidelijk meer structuur in aan gaan brengen. Ik ben geen echte financier, maar iemand die kleine investeringen in kleine bedrijven doet, met een hoofdrol voor de ondernemers. Ik vind dit soort dingen gewoon geweldig om te doen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik mijn werk zo inricht dat ik het tot in lengte van dagen kan en wil blijven doen."
Enthousiasme
Als hij over zijn projecten praat, praat hij vol enthousiasme en vuur. Hij gelooft in de dingen die hij doet. Maar het is zeker niet het enige waar hij het over heeft, integendeel. Tijdens de eerste afspraak, op Oranjeplaat, vertelt hij vooral over de schoonheid van het Veerse Meer als woonomgeving, over al het moois dat pleziervaart heeft te bieden en over zijn vriendin en vier kinderen. Hij vertelt als een trotse vriend en vader.
Ook tijdens de tweede afspraak, op het terras van Bar Herberg in Middelburg, gaat het nauwelijks over zaken. Hij haalt herinneringen op aan die zaak in de jaren negentig en laat zich graag voorstellen aan de huidige eigenaars en hun vrienden. We lachen om de hoosbuien van die avond en laten glas na glas aanrukken. Daar worden de grappen nu eenmaal beter van, en de verhalen sterker.[n]