Zij zijn De Stad: Tamyra Poortvliet
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Tamyra Poortvliet.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
‘Hoéveel kilo?’ Ik zie nog voor me hoe monden van vaste gasten van café Seventy-Seven openvallen als Tamyra zich als nieuwe medewerker voorstelt, en tussen neus en lippen door zegt aan powerlifting te doen. ’Til jij meer dan honderd kilo?’ De meesten kunnen het nauwelijks geloven.
Inmiddels werkt ze er al twee jaar. "Ik heb het erg naar m’n zin. Hier kan ik echt mezelf zijn. Ik ben dol op mijn collega’s en de gasten, die ervaar ik als tweede familie. Ik weet dat ik altijd bij iemand terecht kan, als ik ergens mee zit.”
De komende tijd werkt ze meer uren dan voorheen, want ze heeft een tussenjaar ingelast van haar opleiding Toerisme. "Ik ga eerst genieten van mijn werk. Dan kijk ik na de coronacrisis wat ik écht wil gaan doen. Ik wil graag reizen in Azië, Nieuw-Zeeland en Australië, maar ik zou ook graag een opleiding op het gebied van dans of theater willen volgen. Ik noem maar even twee dingen.” Tamyra neemt de tijd om alles, zonder haast, op een rijtje te zetten, en te genieten van het uitgaansleven, en het feit dat ze sinds maart op zichzelf woont in de binnenstad.
Voetballen
Als ze vertelt over haar jeugd - ze groeide op in Middelburg-Zuid - blijkt uit alles dat ze altijd al goed met vrijheid kan omgaan. Als ik haar vraag hoe ze werd opgevoed, begint ze te stralen. “Mijn opvoeding was perfect. Heel open. Mijn ouders verboden me niets. Ze vonden dat ik en mijn zus Masha vooral zelf moesten ondervinden wat goed of slecht voor ons was. Daar werden we geen stoute meiden door, integendeel: het grootste deel van onze jeugd voetbalden we in de wijk met onze neven. Dát was ons ding. We hingen ook veel rond bij Zeelandia Middelburg, waar pa vele jaren voetbalde en trainer was. Sport was sowieso altijd een rode draad. Behalve voetballers waren we ook behoorlijke fanatieke wintersporters. Ik heb acht jaar geskied, en zeven jaar gesnowboard. Ieder jaar naar Oostenrijk. Mijn ouders hebben elkaar daar zelfs leren kennen. Prachtig toch?”
Tamyra groeide dus een beetje op als ‘one of the boys’, met pa André, zijn vier broers en alle neven als inspiratiebron. “Dat zijn allemaal aardige jongens, maar vroeger waren het ook wel boefjes hoor.” Tamyra lacht, als ze het uitlegt. “Tijdens de eerste lesdag op Nehalennia was er nog één docent die mijn vader ooit les had gegeven op de voormalige Wellinge. Die zei meteen: “ah, een Poortvliet. Jij zult de gang nog vaak gaan zien, jongedame!” En hij had geen ongelijk. Van school werd ik altijd nogal opstandig. Waarom niet twee dagen school en vijf dagen weekend, om lekker buiten te spelen? Belachelijk!”
Gezellig
Nu ze twintig is staat ze er nog steeds zo in als toen. Gewoon lekker werken en onder de mensen zijn. Gezellig. De rest komt vanzelf. Een vaste relatie heeft ze nog niet, maar ze mijmert wel al een beetje over een gezinsleven. “Mijn lieve mama zal over een jaar of tien vast ook een hele lieve oma zijn.” Ze maakt er een grapje van, maar ik zie aan haar ogen dat ze het meent. Op het moment dat ze dat zegt, komen net haar moeder, oma en en tante het terras van Seventy op. “Ah, gezellig! Ik ga even bij hun zitten hoor!” En weg is ze, met haar wijntje.
Het komt wel goed met Tamyra. Sterker nog: het ís al goed.[n]