'Ik heb nooit spijt gehad van deze beslissing'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Michelle Lambregtse.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Dat Michelle Lambregtse al ruim achttien jaar aan het Damplein in Middelburg woont en werkt mag een wonder heten. Misschien is het wat dik aangezet, maar als je met Michelle praat over haar leven moet je constateren dat haar reislust en liefde voor verandering altijd een belangrijke rol spelen bij de dingen die ze doet. Als jonge puber spaarde ze van het geld van bijbaantjes voor allerlei uitstapjes met vriendinnen en toen ze op haar negentiende slaagde voor de opleiding International Business Management zat ze op de dag van de diploma-uitreiking in het vliegtuig naar Griekenland. Om daar te gaan werken. "Dat diploma moet ik nog steeds ophalen."
Maassluis
Ze groeide op in Maassluis, een oud stadje in Zuid-Holland. Ze bewaart er goede herinneringen aan. Ze had er veel vriendinnen, groeide op in een warm nest en doorliep er de havo. Dat ze al op jonge leeftijd reislustig was, staat volgens Michelle los van haar leven in Nederland. "Voor mij is reizen nooit een vlucht geweest. Ik voelde sterk de behoefte om de wijde wereld in te trekken."
Michelles ouders hadden aanvankelijk alle begrip voor de wensen van hun dochter. Eerst werkte ze een seizoen lang, zeven dagen per week, in een Nederlands eetcafé op het Griekse eiland Kos. Dat was hectisch, met twee bazen die op zeker moment allebei in Nederland zaten, in het hoogseizoen. Zo werd Michelle tegen wil en dank manager van de hele zaak.
Het ging haar goed af. Na een winter in Nederland vertrok ze naar de Algarve in Portugal, waar ze ook werkte voor een Nederlander. Ook daar moest ze na het hoogseizoen terug naar Maassluis. Met tegenzin. Op dat moment vond pa Lambregtse het mooi geweest. Michelle moest maar 'iets serieus’ gaan doen. Ze wilde dat ook doen, maar toen de baas in Portugal haar weer vroeg en een prachtig appartement aan een boulevard toezegde hapte ze weer toe. In dat seizoen maakte ze kennis met haar man Martijn van Zelst, die er werkte als kok.
Na dát seizoen leek het over en uit te zijn met de buitenlandse avonturen, totdat ze besloot Martijn, die als kok werkte op Curaçao, op te zoeken. Op de Antillen veranderde de vriendschap met Martijn in een liefdesrelatie. De twee zouden zes jaar lang op het eiland blijven wonen en werken, in allerlei functies, bij allerlei horecabedrijven.
Amsterdam
Alles veranderde toen Michelle zwanger werd. Het paar besloot in 2001 terug naar Nederland te gaan om hier de kinderen op te voeden en een eigen zaak te beginnen. Aanvankelijk zetten Martijn en Michelle in op een zaak in Amsterdam, maar dat ketste af. Daarna werden de twee gewezen op een pand aan het Damplein in Middelburg: De Gouden Bock. Aanvankelijk had Michelle haar twijfels, maar uiteindelijk ging ze overstag. In juli 2002 namen ze de zaak over waar ze nu al achttien jaar zitten.
Slager
Michelle is nog steeds blij met de beslissing. "Toen we naar Middelburg verhuisden hadden we geen idee waar we terecht zouden komen. In het begin vond ik het best lastig, eerlijk is eerlijk. Het was even wennen dat je bij de bakker en slager door iedereen werd aangesproken, het duurde even voor we een vaste klantenkring hadden en de zaak was zoals we voor ogen hadden. Ik vind de stad prachtig en zou achteraf nergens anders hebben willen zitten dan waar we nu zijn. Het Damplein is een heel mooi plekje. En Middelburg als stad ligt veel centraler dan mensen denken. Je bent zo in de Randstad, maar ook in Antwerpen, Parijs of Londen. Dat is ideaal, als je er, net als wij, regelmatig op uit wil."
Ze kijkt tevreden terug op achttien jaar Gouden Bock, maar dat 2020 ook voor Michelle en Martijn een gek jaar is behoeft geen betoog. Álle horecaondernemers merken de gevolgen van de coronacrisis nu eenmaal. Het stel is niet bij de pakken neer gaan zitten. De eerste golf benutten ze voor het opknappen van de drie monumentale panden van de Gouden Bock, tijdens de tweede zijn ze begonnen met take away-maaltijden. Of je zin hebt in lasagne met wildzwijnstoof, een bouillabaisse of gewoon een bakje koffie ... bij ‘De Bock’ kun je het bestellen.
Balans
Op die manier komt de zaak ook deze golf wel door en kunnen Michelle en Martijn straks weer vooruitkijken. De kans dat ze weer voor een langere tijd gaan reizen is vrij klein. "We streven naar een mooie balans tussen veel en hard werken en zeer regelmatig vakantie. Dat laatste schiet er nogal eens bij in. Maar daar gaan we dan maar eens werk van maken. Toch?"[n]