'Iedereen kan aan bod komen'
VLISSINGEN - Helge Prinsen maakt al meer dan vijf jaar (bijna) elke week een portret van een inwoner van Vlissingen. In ‘Ik ben Vlissingen’ komen allerlei inwoners aan bod, man, vrouw, jong, oud, geboren Vlissingers en import.
DOOR EUGÈNE DE KOK
De serie begon vijf jaar geleden met een portret van groenteman Adrie Trimpe, over wie ze vorig jaar de succesvolle film ‘Van verlies kun je niet betalen’ maakte. Het was meteen een schot in de roos. Sindsdien ging ze elke week op zoek naar iemand in de stad om te portretteren, zoals altijd in haar kenmerkende stijl met korte zinnen. “In het begin ging ik echt op zoek naar de mensen die iedereen in de stad kent. Daar ben je op een gegeven moment wel doorheen. Nu kan iedereen aan bod komen”, zegt Helge Prinsen. “Als ze maar in Vlissingen wonen.” Naast Trimpe was haar portret over de buurthond Max een klapper. Op het portret kwamen honderden reacties binnen. ‘Ik ben Vlissingen’ is sowieso populair. “Ik en de mensen die ik portretteer staan nog steeds versteld van de reacties. Het wordt ontzettend veel gelezen.” Ze gaat dan ook gewoon door met haar serie. “Er wonen 40.000 mensen in de stad. Ik ben nog lang niet klaar.” Op deze pagina staat een selectie van opmerkelijke portretten van Helge Prinsen.[l]
11 maart 2015: Jan de Nooijer
Jan de Nooijer (65). “Vrijgezellig”. Geboren in de Winkelmanstraat in Vlissingen. Woont tegenwoordig in Souburg achter het Oranjeplein.
“Ik vind dat het slechter wordt in Souburg, meer criminaliteit. Als er nu wat leegkomt, douwen ze er allemaal van die opgeschoten gasten in.”
Hij is het liefst buiten en fietst elke dag over de boulevard of door Scheldepoort. "Schepen fotograferen hè. "Niet dat ik er wat mee doe hoor.”
Als 15-jarige monsterde Jan aan als matroos op de grote vaart. Hij voer in totaal vijftien jaar lang - met tussenpozen - en zag heel de wereld.
Drugsverleden. Gebruikte álles. “Ik kreeg soms een envelop met speed toegestuurd. Dan zat de halve bemanning met zúkke ogen aan boord.”
Raakte alles kwijt. “Alleen m’n moeder bleef van me houden. Maar die ging op een gegeven moment ook dood.” Hij kickte ‘cold turkey’ af.
Tegenwoordig geniet Jan. Hij rijdt dagelijks op z’n fiets of in zijn Ford Mondeo. “Dan heb je het toch goed gedaan hè, als je eerst niks had.”[l]
4 mei 2016
Kendread Engeldal (57). Gehuwd, zeven kinderen. Geboren in het district Para in het noorden van Suriname. Woont in Vlissingen sinds 1979. Reggaezanger.
“Reggae is de muziek van de tropen die je aan de mensen hier wil laten proeven. Net zoals met eten. Ja, ik eet ook gewoon een lekker stamppotje hoor.”
“We repeteren meestal in Rotterdam. Ik ben altijd bezig met muziek. De hele dag door. Dan ga ik even een rondje lopen en dan ga ik weer muziek maken.”
“Wat ik belangrijk vind is dat mensen elkaar respecteren en van elkaar houden. Ieder mens is uniek. Ook je buren helpen als dat nodig is. Ja toch man.”
“Vlissingen is lekker, is rustig. Ik probeer het altijd naar m’n zin te maken. Ik zeg altijd dat ik in ‘Las Vegas’ woon, hahaha. Dat is in de Bloemenlaan hè.”
“’s Morgens sta ik meestal om 6 uur op. Samen met m’n vrouw. Gezellig eten en theetje drinken. Even praten met elkaar voordat m’n vrouw gaat werken.”
“Tuurlijk mis ik Suriname. Je leeft daar buiten. M’n moeder en familie wonen er. Maar ik ga voorlopig niet terug. Nee toch man, ik heb hier m’n kinderen.”[l]
17 mei 2017: Henk Hut
Henk Hut (73). twee kinderen. Geboren in Rotterdam. Werkte tot ’67 op cruiseschepen. Langstzittende kroegbaas van Vlissingen: café Hoppit. Woont hier sinds '73.
“Dacht: leuk plaatsje. Lekker weer ‘s zomers. Kinderen naar het strand. Kocht een bovenwoning in de Walstraat maar moest de kroeg eronder er bijnemen.”
“Vlissingen bruiste toen. 30 cafés meer. Nu kabbelt het. Door alle restricties. Chef onderblad en bovenblad: ze komen allemaal langs om te controleren.”
“Sinds kort rookvrij. Na €30.000 aan boetes moest ik wel. De kleine kroegen zijn de dupe. Eerst zat het ‘s middags al vol. En kijk nou eens: zeven man.”
“Maar je maintiendrai: ik zal handhaven. Een man een man. Een woord een woord. Een handdruk is genoeg bij mij. Recht door zee. Dat is mijn motto.”
“In 2013 is Hoppit helemaal verbrand. Alles precies eender teruggebracht. Toeristen die eens per jaar komen zeiden: er verandert hier ook nooit wat.”
“Nee wat ik over Vlissingen wil zeggen kan er niet in. Ben veel in m’n landhuisje in Hongarije. Hier zee. Daar bos. Feestjes bouwen. En lekker roken.”[l]
4 juli 2018: Ria Brasser
Ria Brasser-Feniuk (69). Getrouwd, één zoon, één overleden dochter. Geboren in Vlissingen. De meesten kennen haar naam van de weerfoto’s op tv.
“Toen we rond 2006 gingen overwinteren dacht ik: ik ga geen sokken breien, ik ga fotograferen. Heb het mezelf aangeleerd. Ook de computer.”
“Je kon ze toen naar RTL Nieuws mailen. Later gingen de NOS en Omroep Zeeland dat ook doen. In totaal zijn er nu al zo’n 1500 foto’s geplaatst.”
“Dan word je de dag erna altijd aangesproken. Piet Grim en ik waren zo’n beetje de eersten in Zeeland. Maar er zijn veel anderen bijgekomen hoor.”
“Dagelijks fiets ik twee rondjes. Heb altijd m’n camera bij me. Blauwe luchten vind ik het saaist. Stapelwolken en dreigende luchten het mooist.”
“De boulevard is een fotogenieke plek. Met die boten en het strand. Dat kom je nergens anders tegen. De weidsheid ook die je daar ondervindt.”
“En dan het vlakke land van Walcheren. Fijn om te fietsen. Langs de duinen of midden over het eiland. In Zeeland maak je de mooiste weerfoto’s.”[l]
20 februari 2019: Willy Hendrikse en Gilda van de Velde
Willy Hendrikse-Catsman en Gilda van de Velde-Catsman (90). Eeneiige tweeling. Geboren in Vlissingen. Weduwen. Respectievelijk vier en geen kinderen.
“Wijzelf waren de jongsten van negen. M’n moeder zei: dat wens je je ergste vijand niet toe. Wie er van ons als eerste is geboren weten we niet. Zo ging dat toen.”
“We zijn vaak samen. Wonen vlak bij elkaar. Zelfstandig. In het centrum. Maken elke dag een rondje door de stad. Maar eten doen we apart. Behalve bij hutspot.”
“Zoveel zeggen we niet tegen elkaar hoor. We weten meestal elkaars gedachten. Hebben dezelfde smaak van kleding. En vinden dezelfde mensen leuk.”
“Ze kennen ons allemaal. Mijn man werkte bij de Schelde. En de mijne bij de PTT. Oprichter van voetbalclub GPC. Hij verzorgde ook jaren de Toto en Lotto.”
“Vlissingen is gewoon een fijne stad. ‘k Heb geen klachten. ‘k Zou niet weten wat. Nee, ‘k ook niet. Het mooiste is de boulevard. Ja, wat dacht je, dat vind ik ook.”
“En wij altijd maar tegen mekaar zeggen: dat doen we niet hoor als die mevrouw dat allemaal aan ons komt vragen. Maar ja, je bent ook zo’n aanhouder ee.”[l]
