Aspergemaaltijd van Odensehuis met geen goud te betalen
VLISSINGEN - De koninklijke lintjes zijn al gepasseerd, maar de medewerkers van het Odensehuis verdienen eigenlijk een gouden. Heel veel dank voor alle goede zorgen, zowel in coronatijd als voorheen. De deelnemers kijken reikhalzend uit naar een weerzien en gezellig samenzijn.
En dan ben je na 52 jaar huwelijk weduwe en maak je kennis met een nieuwe metgezel onder de naam dementie. Dit overkwam mevrouw Zijlmans uit Vlissingen. Inmiddels bijna 88 jaar en a ruim twee jaar trouwe bezoekster van het Odensehuis. Een fijne ontmoetingsplek op het Pablo Picassoplein voor ouderen met geheugenklachten, waar ze zichzelf mag zijn en positief benaderd wordt. Wekelijks is mevrouw hier een hele dag in goede handen van coördinator Joke Küppers en vele betrokken vrijwilligers. Afwisselende activiteiten worden vrijblijvend aangeboden van zowel creatief, muzikaal, cultureel, beweeglijk als fysiek en geestelijk voedende aard. Voldaan, met gevulde maag en een beetje moe vertrekt mevrouw iedere woensdag na een aangenaam verpozen terug naar huis.
Echter, dit beeld is alweer van zeven weken geleden. Vanaf toen sloot, wegens de coronamaatregelen, ook de deur van deze gastvrije plek. Mevrouw Zijlmans dut nu overdag thuis op haar bankje en veert weer op als de telefoon of deurbel gaat. Wekelijks nemen de medewerkers van het Odensehuis contact op om te vragen hoe het gaat en om tevens wat moed in te praten. Dit uit zich naast de telefonische contacten ook in te ontvangen vrolijke kaartjes, tulpenbolletjes, tijdschriften, puzzelboekje, ..... en zelfs een driegangen diner die, op 1,5 meter afstand, in een lunchbag werd overhandigd. Dit laatste niet alleen voor mevrouw, maar ook werd weer aan de mantelzorger gedacht. Het smaakte heerlijk, maar de honger naar hereniging is hiermee echter niet gestild. [l]