'Als ik helemaal niks doe, krijg ik stress'
OOST-SOUBURG – Hij is al jaren met pensioen, maar eigenlijk is zijn leven alleen maar drukker geworden. Stil zitten? Dat is niks voor de 74-jarige Alex Telehala. Op zijn veertiende begon hij met sociaal werk, want dat zit in het bloed bij de familie Telehala. Zijn lijst met vrijwilligerswerk is oneindig lang, maar de koninklijke onderscheiding kreeg hij vooral voor zaalvoetbalvereniging SC Toma, want zijn liefde voor het spelletje en de bal zijn nooit weggegaan.
DOOR DANIËL WISSEL
Vraag Alex Telehala naar zijn werk, vrijwilligerswerk of een andere gebeurtenis uit het verleden en de multomappen komen op tafel. De inwoner van Oost-Souburg heeft zijn geschiedenis netjes bijgehouden, beschreven en geprint, zodat niet alleen hijzelf, maar vooral zijn kinderen en kleinkinderen nog eens kunnen zien wat ‘papa en opa’ allemaal heeft gedaan. Hij weet op de dag af wanneer hij in Oost-Souburg kwam wonen, maar ook op welke dag hij na 41 jaar dienstverband de deur bij de PZEM achter zich dichttrok.
Zijn carrière is opmerkelijk te noemen. "Ik heb nooit echt naar een baan gezocht en ben nooit werkloos geweest. Een paar keer kreeg ik op vrijdag mijn ontslag en kon ik op maandag ergens anders aan de slag. Door connecties en sociale contacten liep dat zo."
Maar alleen zijn werk als administratief medewerker vond Alex niet genoeg. Zo organiseerde hij activiteiten voor jongeren in de wijk, realiseerde hij de bouw van een clubhuis en was hij bestuurslid en secretaris bij voetbalvereniging Jong Ambon. Eerst was het veldvoetbal dat zijn voetbalhart sneller liet kloppen, maar sinds 1979 is dat de zaal, toen hij met zijn broer Jozef Toma in het leven riep. Vooral voor het plezier, maar de club heeft ook een maatschappelijke functie. "We willen de jeugd graag bezighouden, zodat ze niet op het verkeerde pad komen." In de afgelopen veertig jaar vierde de club de nodige successen. Wat dat betreft doet de club zijn naam eer aan. "Toma betekent vooruit. Roeiers op de Molukken zeggen dat wanneer ze bezig zijn."
De laatste jaren was Alex actief als voorzitter en trainer van de club, maar in zijn jongere jaren stond hij binnen de lijnen. Dat begon op tienjarige leeftijd bij Vlissingen, een unicum. "We waren in 1954 vanuit Vught naar Havendorp gekomen en ik wilde graag voetballen bij een Hollandse club. Toen bleek ik de eerste Molukker te zijn bij de vereniging." Hij schopte het tot het eerste elftal. Jaren later maakte hij ook furore in de zaal, maar vanwege knieproblemen deed hij een stapje terug.
Met zijn ervaring leidt hij als scheidsrechter nog geregeld wedstrijden in goede banen. De trots op alles en iedereen overheerst. "Trots op al die jaren, dat we nog steeds bestaan, maar ook op de vier titels van vorig jaar."
Hij kreeg veel positieve reacties op zijn koninklijke onderscheiding. Gezien zijn staat van dienst is dat iet verwonderlijk. De lijst met vrijwillige functies is te lang om op te noemen. "Als iemand om hulp vraagt, kan ik geen nee zeggen. Op die manier ben ik overal een beetje ingerold." Naast het vrijwilligerswerk vindt hij ook nog tijd om te sporten en puzzelen, want dat brein moet actief blijven, zo zegt hij zelf. Zijn vrouw speelt een belangrijke rol in zijn leven. "Zonder mijn lieve vrouw had ik dit allemaal niet kunnen doen." Of hij het niet wat rustiger aan moet doen? Nee, als ik niks doe, krijg ik stress."[n]