Hoe is het met ... Greet Wilrycx en haar molen?
HOEVEN - In deze serie artikelen gaan we nog eens langs bij mensen die een droom hadden, altijd actief in de samenleving stonden, een passie volgden of om een andere reden aandacht hebben gekregen in de Halderbergse Bode. In deel negen deze week Greet Wilrycx (57). Zij kreeg vijf jaar geleden de Halderbergse monumentenprijs voor de restauratie van haar molen in de Sint Maartenspolder.
DOOR JOHAN WAGENMAKERS
Greet is geboren en opgegroeid in het Vlaamse Rijkevorsel en heeft in Antwerpen de docentenopleiding huishoud- en gezondheidskunde gevolgd. Als 22-jarige zag ze zichzelf niet zo snel voor de klas staan en is ze psychologie gaan studeren in Tilburg. Na haar huwelijk is ze in Etten-Leur gaan wonen. “Mijn toenmalige man wilde wat meer ruimte en in de krant zagen we in een kleine advertentie een molenromp met aanhorig huisje in het buitengebied van Hoeven te koop staan. Ik was er onmiddellijk weg van: een idyllische plek, een eilandje van de bewoonde wereld af. Er was echter zovéél werk aan om het op te knappen,” verzucht ze.
Waterdoorslag
Omdat ze beiden de mogelijkheden zagen hebben ze de koop toch doorgezet. Mevrouw Withagen en haar zoon, waar ze het van gekocht hebben, woonden in het huisje. Greet wilde echter graag in de molen zelf wonen, dus was een grootscheepse verbouwing onontkoombaar. “Met zo’n molenromp moet je leren omgaan. Door onze onwetendheid hebben we in het begin verkeerde dingen gedaan.” Professionele hulp werd gezocht en gevonden, waardoor de molen uiteindelijk bewoonbaar werd. “We bleven echter last houden van waterdoorslag, waardoor ik later aan de regenzijde zinken platen heb geplaatst. Een molen is namelijk erg dynamisch, is volledig van steen en loopt taps toe waardoor elk steentje als het ware een trapje is en water daar gemakkelijker door naar binnen kan. Vroeger werd daar een dikke laag pek opgezet.” Dankzij de gemeente, rijk en provincie was een en ander mogelijk en kon tevens het gewelf gerestaureerd worden, waardoor de molen in 2015 officieel gereed was.
Mini-fair
Verrast was Greet vijf jaar geleden dat ze de monumentenprijs in ontvangst mocht nemen. “Daar was ik heel blij mee en toen Colinda Voet, die heel veel voor mij namens de gemeente gedaan heeft, ook nog eens een aanzetsteen met mijn initialen en het jaartal 2015 erop bij had, was het helemaal af,” zegt ze trots. Dat jaar deed ze voor het eerst mee aan het monumentenweekend en hield ze op haar terrein een mini-fair. “Dit beviel zo goed dat ik sindsdien geen jaar meer overgeslagen heb. Met een zomerterras, kraampjes, muziek en exposities van kunstenaars waren dat telkens hele gezellige weekenden. Dan speelde ze weer ‘Kleine Greetje uit de polder’ op de accordeon en zong iedereen mee,” lacht ze. “Vorig jaar heb ik zelfs meegedaan aan de kunstroute Halderberge en heb 560 bezoekers gehad.”
Hulp
Greet werkt al dertig jaar binnen de GGZ. “Jarenlang heb ik psychoses behandeld en nu help ik mensen met eetstoornissen.” Daarnaast heeft ze in het vroegere molenaarshuisje al 15 jaar een zelfstandige psychologen-praktijk. “Ondanks mijn drukke werkzaamheden, doe ik al het onderhoud zoveel mogelijk zelf.” Wel krijgt ze daarbij sinds een paar jaar hulp van haar vriend Cees Caron. “Hij neemt mij wat werk uit handen en gaat nu ook steeds meer van deze plek houden. Dat is wat ik ook vooraf tegen hem zei: ‘als je voor mij kiest dan kies je ook voor mijn plek.”
Oud
Greet hoopt dat het ‘landgoed’ voor altijd in de familie blijft en dat haar kinderen Brechje en Bram, die er geboren zijn, er later iets mee doen. “Mijn dochter werkt bij een dierenarts en verhuizen naar een appartement in Roosendaal. Mijn zoon woont nog bij mij, studeert geschiedenis en heeft een muziekruimte boven mijn praktijk gemaakt. Ik ben nog heel happy en wil hier nog lang blijven wonen. Mijn wens is om het molenaarshuisje uit te breiden, daar te gaan wonen en om heel oud te worden,” zegt ze tot slot.[l]