Vrijwilligerswerk hoort bij Lia Uitdehaag
HOEVEN - Op vrijdag 24 april vond de jaarlijkse lintjesregen plaats. Door het coronavirus wel op een alternatieve manier. Burgemeester Heleen Rijnbach-de Groot belde de uitverkorenen op, terwijl de gemeentebode ondertussen een bos bloemen bracht. De versierselen die bij de Koninklijke Onderscheiding horen worden op een later en veiliger tijdstip daadwerkelijk overhandigd. De komende weken zetten we de gedecoreerden in het zonnetje. Deze week aandacht voor Lia Uitdehaag-de Rooij (74) de enige vrouw in het geridderde gezelschap van de heemkundekring.
DOOR JOHAN WAGENMAKERS
“Echt onverwachts was het voor mij niet hoor. Ik was al een beetje ingelicht door mijn man Ad. Hij zei dat ik een telefoontje kon verwachten,” vertelt Lia. Omdat mede-ridder Mario Manniën vorig jaar te kennen gaf te stoppen met zijn werkzaamheden bij de heemkundekring De Honderd Hoeven, vond Lia dat dit niet ongemerkt voorbij moest gaan. Niet wetende dat er voor vijf leden tegelijk een lintje aangevraagd ging worden. “Het is zeker iets bijzonders en leuk dat we allemaal samen dat lintje hebben gekregen.”
Geschiedenis
Lia is geboren in Roosendaal en heeft daar de opleiding verpleging gedaan. Kraamzorg heeft ze gevolgd in Breda en kinderopleiding in Tilburg. Hoewel haar man van Rucphen komt, heeft ze hem in Tilburg leren kennen. Tot 1974 hebben ze in de kruikenstad gewoond om, na twee jaar Enkhuizen, in Hoeven een definitieve stek te vinden. “Mijn oma komt uit Hoeven en mijn opa uit Bosschenhoofd en ik vond het altijd al interessant om dingen uit te zoeken. Ik hou van geschiedenis,” zegt ze. Vanaf de oprichting in 1985 is ze dan ook al lid van de heemkundekring. “Ik was eerst actief lid, zette koffie, gaf lezingen en richtte tentoonstellingen in.” In 1992 werd ze het eerste vrouwelijk lid van het bestuur. “Een vrouw in het bestuur is toch geweldig zeiden ze.”
Archiefonderzoek
Als bestuurder gaf ze leiding aan de werkgroep genealogie en deed ze veel archiefonderzoek. “Ik werkte in de zorg en had onregelmatige diensten, dus gaven ze mij allerlei opdrachten om uit te zoeken. Dan reed ik bijvoorbeeld weer naar het archief om het kadaster uit te pluizen en informatie op te zoeken. Die gaf ik dan af, zodat er een verhaal in het jaarboek geschreven kon worden. Bij het archief kwam je dan weer andere mensen tegen. Het was één grote familie,” lacht ze. Lia heeft tevens een grote fotocollectie opgezet en in de loop der jaren maar liefst 14.000 bidprentjes verzameld. “Tijdens de jaarlijkse heemkwis in de regio ruilen we elk jaar nog steeds prentjes met elkaar.” Mooie herinneringen heeft ze ook aan een dialectgroepje wat helaas nu in ruste is. “We hebben zelfs een Hoevens dialectboekje uitgebracht destijds. Al die Doevese verhalen. Dat maakt een dorp als Hoeven ook zo dorps!” Sinds vorig jaar is Lia penningmeester en verzorgt ze de ledenadministratie.
Organiseren
Via een vriendin is Lia in 1982 secretaresse bij de voorloper van de Hoevense Vrouwen Vereniging geworden. “Met drie vrouwen vormden we een actief dagelijks bestuur. We hadden meer dan 300 leden en hebben véél georganiseerd in die jaren zoals volksdansen, gymnastiek, koffie-ochtenden, reisjes en ga zo maar door. Het was zó leuk allemaal. Na tien jaar waren we een beetje ‘leeg’ van het organiseren en zijn we met zijn drietjes gestopt.” Bij de vrouwenvereniging is Lia ook nog wijkleidster geweest. In die hoedanigheid ging ze op ziekenbezoek, bracht ze folders rond en haalde ze contributie op. “In 2018 is de vereniging opgeheven en hebben we de kas opgemaakt en alles opgefeest ha ha.”
Homico
Sinds 2010 is Lia tevens vrijwilligster bij het Hoevense Missie en Ontwikkelingscomité, beter bekend onder de naam Homico in Bosschenhoofd. Daar houdt ze zich voornamelijk bezig met het sorteren en waarderen van ingeleverde goederen. Stichting Homico ondersteunt met de verkoop van deze spullen diverse projecten in met name in ontwikkelingslanden. “Ad zat daar in het dagelijks bestuur en ik ben, na zijn ziekte, een keertje met hem meegegaan. ‘Jij wil zeker ook wel bij ons komen,’ zeiden ze. Het is leuk en dankbaar werk. We zijn met 24 vrijwilligers.” Met al haar activiteiten is een ding wel duidelijk geworden: Lia en vrijwilligerswerk passen erg goed bij elkaar.[l]
