Dagboek van een mantelzorger (5)
De Stilte
Na weken van enorme niet te verdragen fysieke, verbale en innerlijke onrust, met veel roepen, schelden, spugen, vloeken, slaan , gooien met spullen, is mijn moeder inmiddels ingesteld op tabletjes die zouden moeten zorgen voor meer rust.
Rust die ik haar zo gun.
Rust, die ik misschien zelf liever zie en beter kan hanteren dan de onrust en de agitatie.
Maar de rust wordt wel een extreme rust.......
Mijn moeder zit met haar ogen open gesperd naar het plafond te staren. Ze reageert niet als ik met mijn handen of gezicht bewegingen maak voor haar ogen. Ze reageert niet als ik haar streel, kus of masseer. Haar kleine lichaampje is stijf en houterig.
Slikken lukt bijna niet meer, waardoor ze nauwelijks meer eet of drinkt. Omdat ze door haar houterigheid niet meer kan lopen, draagt ze inco-materiaal en de toiletmomenten zijn beperkt.
Wat een diepe ellende. Zo inhumaan. Ik zou haar door elkaar willen schudden en gillen "mama, kijk naar me" , " mama, voel dat ik je streel " ," Mama voel dat ik van je hou".
Wederom voel ik me een ontaard slechte dochter. Ik was het die bij de verzorging en bij de afdelingsarts aandrong op medicatie, omdat de extreme onrust in mijn beleving niet te doen en te verdragen was. Deze stilte is misschien nog wel ondraaglijker.
Nul, nul reactie. Dagen, weken aan een stuk door.
Kan niemand iets doen om deze afschuwelijke situatie wat makkelijker te maken ??
Ik had nooit, nooit, nooit, nooit om pillen moeten vragen.
De dokter had ze nooit moeten voorschrijven.
De dementie had er nooit moeten zijn ...........