Dagboek van een Mantelzorger (6)
Rouw
Na een periode van veel onrust, machteloosheid, verdriet, wanhoop, niet meer kunnen begrijpen, praten, lopen, eten en drinken, is mijn moeder overleden . Omdat haar leven van het laatste jaar , zooo het leven was wat zij absoluut nooit heeft gewild vanwege het verlies van autonomie en waardigheid, kon ik berusten in haar dood. Mijn rouwproces is het meest heftig geweest gedurende haar laatste levensjaar. Haar zo kwijt zijn terwijl ze er wel was. Zoveel machteloosheid omdat ik het allemaal niet meer wist. Zoveel liefde , maar haar toch niet kunnen bereiken . Zoveel angst maar haar niet kunnen geruststellen. Zoveel verdriet en haar niet kunnen troosten. Zoveel onrust en haar niet tot rust kunnen brengen…… Zoveel momenten dat ik haar op de woongroep roepend en wanhopig moest achterlaten , elke keer weer voelde dat als een brevet van onvermogen . Van falen. Van een slechte dochter zijn. Het hielp om de weken voor haar dood dag en nacht bij haar te mogen en kunnen zijn, om zo te laten voelen dat ze niet alleen was en dat ik van haar hield.
Na haar overlijden ging mijn zorg uit naar mijn intens verdrietige vader, die in dezelfde zorginstelling woont . Gelukkig kreeg hij ook dagelijks veel zorg en aandacht van de lieve verzorgenden, die allemaal het dementeringsproces van mijn moeder hadden meegemaakt. En ineens was daar Corona…….de lock down…. Het huis waar mijn vader verbleef ging net als alle andere instellingen dicht . Daar zat mijn vader 24/7 op zijn kamer met zijn verdriet , met het gemis van mijn moeder en met het gemis van ons. Wij konden fysiek niet bij hem zijn om hem te troosten, om samen te zijn, om persoonlijk na te praten over het leven en over de dood van mijn moeder. Een heel andere vorm van eenzaamheid en machteloosheid kwam ons leven binnen. Mantelzorger zijn op fysieke afstand . Zwaaien van beneden van straat naar mijn vader die boven op zijn balkonnetje verdrietig en alleen terug wuift.
Rouw is Rauw …….