Dagboek van een Mantelzorger (9)
Mijn vader praat ineens alsof hij dronken is, hij komt niet meer op woorden, lopen lukt niet meer , is emotioneel instabiel , en als hij zich al uit , is het vooral negatief. Een abrupte verandering. Op naar het ziekenhuis. Een hele onderneming: geheis in de rolstoel, vanuit rolstoel in de auto, vanuit auto weer in rolstoel en dan pas beginnen de gesprekken met en onderzoeken bij de neuroloog.
Een ziekenhuisopname volgt. We worden gebeld; klachten verergeren . Of ik meteen kan komen….. Beetje gedoe op mijn werk, waar door de telefoontje en de verwachte aanwezigheid bij gesprekken die op het laatste moment worden ingepland, werk en privé gespannen door elkaar gaan lopen. In het ziekenhuis wordt diagnose hersenstaminfarct gesteld.
Vanwege het beperkte behandelperspectief en de ontwrichting door de ziekenhuisopname, word ik 1 dag later gebeld, dat ik hem mag ophalen. Hij mag met ontslag . Nu. Wederom wat gedoe en gestress op mijn werk….
Gelukkig is hij terug in het verpleeghuis waar hij bijna 3 jaar woont, en waar hij het laatste jaar zoveel heeft meegemaakt; de snelle dementering van mijn moeder, haar overplaatsing naar de woongroep , haar overlijden en kort daarop de lockdown van bijna 4 maanden . In het verpleeghuis kunnen wij hem zo vaak bezoeken als we willen, en last but not least zijn daar de lieve, betrokken , vertrouwde verzorgenden voor hartelijke aandacht en goede zorg bij alles wat nodig is.
De neuroloog belt dat er nog een behandeloptie mogelijk is, met een kansje op verbetering van lopen . Voor mijn vader hoeft dat niet meer , het is allemaal al ingewikkeld genoeg . Het is goed zo…..
Ik kan niet anders doen dan zijn visie hierin volledig respecteren……. 2020 was al heftig genoeg !