Jo Wezenbeek: kastelein in hart en nieren
KRUISLAND - In april 2020 ontving Jo Wezenbeek een koninklijke onderscheiding, Lid in de Orde van Oranje-Nassau, voor haar verdiensten in Kruisland. Een welverdiend eerbetoon voor de voormalig kastelein van Café Wezenbeek (nu De Commerce).
DOOR CHRISTEL SCHIPHORST
Ze werd geboren in het Limburgse Geleen, 74 jaar geleden, omdat haar haar ouders vanuit Brabant waren verhuisd, zodat vader kon haan werken in de mijnen. Toen eenmaal haar eigen werkzame leven aanbrak, deed ze ervaring op in de horeca. “Ik heb gewerkt in de nachtbar van mijn zuster, maar hele nachten doorwerken dat was niet zo mijn ding”, begint Jo. “Daarna heb ik een café met pension in Simpelveld gehad, tegenwoordig zouden ze dat een Bed & Breakfast noemen.” Vanuit dit plaatsje in Zuid-Limburg, vlak bij de Duitse grens, is ze naar Kruisland getogen, want deze goedlachse dame kon haar roots toch niet vergeten.
Kastelein in hart en nieren
Als kastelein in hart en nieren was ze heel blij met de kans om Café Wezenbeek op de markt te gaan uitbaten. En alhoewel alle begin moeilijk is, vond ze toch haar draai. Nadat ze haar man verloor, ontmoette ze Peter, een nieuwe liefde, met wie ze ondertussen al bijna haar halve leven gelukkig samen is. “We hokken, hoor, al 36 jaar, we zijn niet getrouwd,” lacht Jo. Kastelein en kok waren voor haar een ideale combinatie. Ze heeft wel 1.500 recepten, zelf bedacht of verbeterd en Jo is apetrots op haar heerlijke zuurvlees naar Limburgs' recept. “Het koken heb ik een beetje van mijn moeder, denk ik, en mijn zoon kookt ook graag, hij is kok geweest”, kijkt Jo terug.
Peter heeft haar altijd gesteund en merkt hij op: “Voor kastelein moet je geboren zijn, het is een vak apart en Jo heeft dat in haar vingers. Met Jo achter de bar was er altijd ruimte voor een praatje, een luisterend oor en interesse in haar klanten aan de bar. Tegenwoordig kom je dat niet zo vaak meer tegen.”
Guiness Book of Records 1990
Geld verdienen met een café en eetgelegenheid is niet eenvoudig in een klein dorp, zoals Kruisland, dus dat vroeg flink wat inventiviteit van de uitbaatster. Als liefhebster van ‘Guiness Book of Records’ uitdagingen bedacht ze in 1989 een stunt, waarmee ze haar plekje in het befaamde boek veilig stelde: 105 uur aan één stuk achter de tap. Peter organiseerde het formele gebeuren eromheen, want je komt niet zomaar in het Guiness Book. “De politie moest komen voor proces-verbaal, voor de correcte registratie van de uren, etc. Met verve heeft ze het record gezet!”. Eeuwige roem valt haar ten deel. Daarnaast hield ‘tante Jo’ legendarische schenkmarathons en was haar café eens volledig ingepakt in zwart plastic. "Jo was altijd in voor iets ‘buiten het boekje’," aldus Peter.
Rustiger aandoen
Stilzitten zit niet in haar bloed, vandaar dat het sukkelen met haar gezondheid, dit afgelopen jaar, haar zwaar valt. Maar toen ze in april in het ziekenhuis belandde waren de Kruislanders haar niet vergeten, ze ontving wel 100 kaarten daar en nog eens zo'n aantal bij haar thuis. Onmiskenbaar vanwege haar gastvrijheid! Dat zit erin gebakken! Ook nu nog, terwijl haar dochter kratten vol worststaven binnendraagt, want mensen verwennen met lekker eten en drinken zal ze blijven doen.[n]