'We zijn nu een schakel in de circulaire economie'
Kempenaars Recycling bestaat 75 jaar. Op 6 januari 1946 is Harry Kempenaars, opa van Eric, begonnen met het bedrijf. In 1977 nam vader Bert het bedrijf over en inmiddels staat Eric al twintig jaar aan het roer.
Wist je altijd al dat je in de voetsporen van je vader wilde treden?
Aan het begin wel. Toen ik een jaar of tien was, mocht ik al op de heftruck rijden. We woonden naast het bedrijf, dus altijd als we uit school kwamen dan gooiden we onze boeken in de hoek en dan gingen we helpen. Vegen, sorteren, dat soort dingen. Later kreeg ik wel mijn twijfels, toen ik een jaar of twintig was. Ik werkte toen al wel in het bedrijf, maar ik wist niet of ik ermee door wilde gaan. Toen ik 27 was, vroeg mijn vader aan ons of we het over wilden nemen. Anders ging hij op zoek naar iemand anders. Toen heb ik de knoop doorgehakt en gezegd dat ik ermee door ga.
Wat voor opleiding heb je gevolgd?
Ik heb eerst een jaar de havo gedaan, maar ik had uiteindelijk een vijf gemiddeld en daardoor moest ik naar de mavo. Later heb ik het Middelbaar Middenstands Onderwijs gevolgd en ook dat haalde ik uiteindelijk net niet. Ik scoorde ook daar gemiddeld een vijf, terwijl ik een zes nodig had. Mijn vader heeft me toen wel gepusht om door te gaan en uiteindelijk heb ik dat dus ook afgemaakt. Ik had meer ambities om te gaan werken, dan om te leren.
Je werd directeur van het familiebedrijf, waar ook je broer werkt. Hoe is dat?
Mijn broer en ik zijn twee verschillende mensen. Als ik iets met mijn broer wil overleggen, dan vind hij het vaak al snel goed. Hij laat me mijn ding doen. We zijn alle twee doeners, maar één van ons moest het schip sturen en dat werd ik. Wat wel lastig was, was dat er ook ooms van mij in het bedrijf werkten. Die ooms zaten vaak al veel langer in het bedrijf dan ik, dus dat was niet altijd even makkelijk en dat heeft wel eens gebotst. Eerst was mijn vader er natuurlijk nog gewoon en daar hadden ze respect voor. Maar toen mijn vader wegviel, moest ik het opeens alleen gaan doen.
Vond je dat lastig?
Ja, dat was voor mij persoonlijk een hele lastige periode. Ik besprak heel veel met mijn vader. We waren echt twee handen op één buik. Je dacht dan wel dat je het goed deed, maar als hij dan vertelde dat hij het op diezelfde manier zou doen. Dan gaf dat toch een goed gevoel. Ik luister heel erg naar mijn onderbuikgevoel. Ik zit al wel 25 jaar in de business, dus ik weet hoe het allemaal loopt en ik heb wel een gevoel bij wat goed is en wat niet. Maar, dat ik dat niet meer bij hem kon checken, dat vond ik wel lastig.
Wat voor directeur ben je?
We zijn een hele platte organisatie en ik sta graag tussen het personeel. Ik heet ook gewoon Eric en ik wil niet dat ze me aanspreken met directeur of iets dergelijks. Ik ben, net als hen, een puzzelstuk in de grotere puzzel en we hebben alle stukjes nodig om een mooi geheel te maken. Ik zet mezelf ook niet boven het personeel en ben nooit te lui geweest om te werken. Als er op zondag nog een vrachtauto gereden moet worden, dan wil ik dat best zelf doen.
Je werkt al 25 jaar in het bedrijf. Is de branche veranderd?
Ja enorm. Vroeger werden wij echt gezien als de 'afvalboeren'. Die tijd is veranderd. Nu zijn we juist grondstofleveranciers. De mensen kijken anders naar ons. Eerst spraken ze denigrerend over ons, nu zijn we juist heel interessant. Veel bedrijven zijn aan het verduurzamen en wij kunnen daarbij helpen. We zijn nu een schakel in de circulaire economie en dat is op dit moment een booming business.
Wat zijn de uitdagingen in jouw branche?
We kennen enorme pieken en dalen in de prijzen van oud papier. Daardoor kan je het ene jaar enorm veel geld verdienen en het volgende jaar kan je heel veel verliezen. We zijn van zoveel facetten afhankelijk. We houden de hele wereld in de gaten om te bekijken waar we het oud papier naartoe moeten verschepen. Het hele gebeuren in de Verenigde Staten zorgt bijvoorbeeld voor een daling van de koers van de dollar. Dat is positief voor de exportkosten. We moeten constant inspelen op de veranderende markt en anticiperen op wat er in de wereld gebeurd. Dalen de prijzen? Dan houden we het papier langer vast, totdat de prijzen weer stijgen.
Daarnaast is er veel regel- en wetgeving waar we ons aan moeten houden. Zo mogen we bijvoorbeeld geen papier meer verschepen naar China. Daarom starten we in april met een nieuwe lijn waarin we het oud papier gaan verwerken tot een soort pulp. Dat mag wél verscheept worden naar China. We recyclen tegenwoordig ook kunststoffen, maar ook dat is een lastige branche. Als de olieprijzen laag staan, is het inkopen van nieuwe kunststoffen soms goedkoper dan het inkopen van gerecycled kunststof, dat zou niet mogelijk moeten zijn. Als we met z'n allen de klimaatdoelen van 2030 willen behalen, dan moet er nog veel gebeuren.
Hoe zie je de toekomst voor jezelf? Blijf je hiermee doorgaan?
Ja, voorlopig wel. De grote jongens liggen op de loer en we hebben juist nu iets weggezet waar we trots op mogen zijn. De lijn die we in april gaan gebruiken is uniek in Europa. En zo blijven we innoveren. Ik denk dat ik nog zeker tien jaar zo doorga, dan ben ik 57 en dan kijken we wel weer. Ik stop nooit. Ik ken mannen in onze branche die 72 zijn en nog steeds betrokken zijn bij hun zaak. Het is een stuk van je leven, een verslaving, daar stap je niet zomaar uit.
Zou je willen dat één van je kinderen de zaak over gaat nemen?
Nee. Als het aan mij ligt niet. Als je kijkt naar hoeveel werk erbij komt kijken. Dat is gewoon niet leuk. Ik ben graag met de zaak zelf bezig, maar je bent op een dag veel meer met alle regel- en wetgeving bezig dan met het daadwerkelijk besturen van je zaak. Dat wil ik hen niet aandoen.
Laatste vraag alweer: Met wie zou jij graag aan de keukentafel willen zitten?
Als ik uit iedereen kan kiezen, dan zou ik graag nog eens met mijn vader aan de tafel zitten. Mijn opa was ook een gouden man, maar mijn vader was echt de goedheid zelve. We hebben zoveel tijd samen doorgebracht en dat vond ik fantastisch. We konden ook enorm lachen om van die oude films. Ja, dat is wel echt het grootste gemis.[n]
