Ontdekking
Ter afleiding van uw dagelijkse zorgen in deze kommervolle tijden, maak ik u deelgenoot van een aardig voorval. Niet meteen beginnen te lachen, maar ik ben in de voetsporen getreden van David Attenborough. Nee, serieus, ik heb een ontdekking gedaan waar zelfs zoekmachine Google geen raad mee weet. Ik ben sinds kort trots bezitter van een grote vijver en val van de ene biologische verbazing in de andere. Water en visjes prikkelen van kindsbeen af mijn nieuwsgierigheid. Als de familie me bij uitstapjes in de buurt van water even kwijt is, weten ze het al: pa is visjes kijken. Enfin, als niet-hovenier was het dus gemakkelijk kiezen wat te doen met die enorme tuin: water erin! De kraan stond een week open om het gewenste effect te creëren. Vervolgens doorloop je alle evolutionaire stadia van een nieuw biotoop. Het water wordt een beetje troebel door spontane algengroei en vervolgens weer helder door watervlooien die de algen opeten. Daar liet Google me al in de steek, want op mijn vraag ‘Hoe komen watervlooien in een vijver?’, luidde het antwoord: ‘Vanzelf’. Niet bepaald bevredigend. Het versterkte mijn gevoel van ontdekkingsreiziger. De vijver werd binnen enkele dagen in bezit genomen door slakken, kevers, kikkers, salamanders, libellen en lavende vogels. Om geen kweekbak van muggen te worden kocht ik tien goudwindes en hengelvriend Henry Matthijssen deed met zes rietvoorns zijn duit in het zakje. Waterplanten vervolmaakten het biotoop, dat ik sinds de babyboom van duizenden visjes met ‘vruchtwater’ aanduidt. Nu mijn ontdekking. In de avond verdringen de watervlooien zich met tienduizenden bij de vijververlichting en trekken zo ongewild de jagende vissen aan. Dat laatste stopte onlangs op miraculeuze wijze. De grote vissen bleven weg en de jonkies keken verbaasd toe hoe de watervlooien een levende draaikolk vormden. Voor wie het niet gelooft: kijk op YouTube onder ‘whirlpool of water fleas’. Google weet er geen raad mee. Ik krijg binnenkort uitleg van Midas Dekkers. Wordt vervolgd.