Hanneke Koopmans:
een vrouw met een missie
Frits en Hanneke Koopmans waren op 6 april 60 jaar voor de kerk getrouwd. Het burgerlijk jubileum was al in oktober. De naam Koopmans is onlosmakelijk verbonden aan de kinderdorpen die zij in Indonesië en Namibië hebben opgezet. Maar de naam van Hanneke bleef altijd op de achtergrond. Onterecht zeggen meerdere mensen uit de omgeving van het diamanten echtpaar.
DOOR KRIJN TEN HOVE
Waar Frits altijd in de belangstelling stond voor de activiteiten die het paar ontplooide was Hanneke de stille kracht op de achtergrond. Maar haar rol was vele malen groter dan menigeen denkt. Een portret over de vrouw die veel betekend heeft voor vele kinderen, maar graag op de achtergrond blijft. Frits was de organisator en de man van de contacten, de uitvoerder van de projecten in Indonesië en Namibië. Een rol die bij hem paste zo beschrijven Jitte de Jong, voorzitter van de stichting die de fondsenwerving doet voor het project in Namibië, en zijn kinderen Paul en Yuanita. Maar de rol van Hanneke blijft altijd onderbelicht. “Zij was de moeder die aandacht wilde geven aan de kinderen die het moeilijk hadden, ze ondersteunde en als haar eigen kinderen warmte en liefde gaf”, omschrijft Jitte de Jong haar. “Natuurlijk was Frits belangrijk in het bij elkaar krijgen van de fondsen en de operationele organisatie, maar deze kinderdorpen hadden nooit zo’n succes kunnen worden als Hanneke niet haar eigen rol had en net zo hard aan meewerkte. Ja achter elke succesvolle weldoener staat een krachtige partner die het mogelijk maakt. Dat is Hanneke.”
Hanneke wordt dan ook als een gedreven persoon omschreven, een vrouw met een missie. Haar missie was het om kinderen die geen thuis hadden of liefde kregen op te vangen. De drijfveer was ontegenzeggelijk haar eigen jeugd. Al op vroege leeftijd werd haar moeder ernstig ziek en overleed al snel. Haar vader kreeg in de oorlog een loodvergiftiging en werd ook ernstig ziek. Op jonge leeftijd kwam Hanneke in een weeshuis terecht. “Deze ervaring heeft haar zeker gevormd en de basis gelegd voor haar gedrevenheid om kinderen te helpen”, aldus de Jong. Dat de behoefte om kinderen te helpen er al heel jong inzit blijkt wel dat ze al voor haar huwelijk met Frits aangeeft dat ze graag zelf 2 kinderen wil hebben en daarna aandacht wil schenken aan kinderen die het niet zo goed hebben en behoefte hebben aan een thuis en liefde. Frits kon zich hierin vinden en een gevoel werd een doel, een missie. Als beroepsmilitair heeft Frits de skills en contacten om zaken te organiseren, daarbij was zijn oom missionaris in Indonesië en hij wijst het paar op de situatie daar in een lokaal kindertehuis. Frits en Hanneke gaan in 1975 naar Manado en de plannen voor het Kinderdorp zijn geboren. Met de hulp van prins Bernhard worden de plannen gerealiseerd.
Dertien kinderen
Het was de tijd dat het gezin Koopmans, met 2 eigen kinderen, ‘langzaamaan’ ging groeien. “Dat was niet altijd makkelijk”, zegt Paul Koopmans, de oudste zoon van het paar. “Er ging natuurlijk veel aandacht naar de kinderen die opgevangen werden terwijl wij er ook nog waren. Dat was toen niet altijd makkelijk voor mij en mijn broer. Er kwamen 2 adoptiezusjes bij en daarnaast nog 9 pleegkinderen. Dus we waren al snel met dertien. Het was improviseren voor mijn ouders. Aan de woonkamer werd een stuk bijgebouwd zodat mijn ouders daar konden slapen zodat alle kamers boven voor de kinderen gebruikt konden worden. Ze gaven wel hiermee hun privacy op.” Bij deze 13 kinderen zitten nog niet de drie kinderen die Frits en Hanneke in Namibië geadopteerd hebben. “Die hebben hier nooit gewoond en zijn alleen op bezoek geweest in Nederland”, verduidelijkt Paul. Als Paul zijn moeder moet omschrijven klinkt het heel zakelijk wat hij zegt maar bedoelt het niet zo. “Mijn moeder is een goede manager, alleen met liefde werkt het niet wat zij gedaan heeft. Daarbij was ze heel toegewijd aan de taak die ze zichzelf had opgelegd. Mijn moeder was en is nog altijd heel zorgzaam, nog altijd heel erg bezig met de kinderen en het huishouden. Ik heb van mijn ouders geleerd dat je met een bepaalde toewijding en passie heel veel kunt bereiken in het leven. Heb veel dingen alleen gedaan maar de sociale kant van haar heb ik toegelaten. Ook ik ben in het sociale veld terecht gekomen (Paul is beschermingsbewindvoerder – red) en heb daarbij het ondernemerschap van beiden wel meegekregen.” Het heeft Paul ook veel gebracht zegt hij: “Ik ben verscheidende keren in Indonesië en Namibië geweest, dat heeft indruk gemaakt. Wel was ik blij toen ze terugkwamen, waardoor ook mijn kinderen een goede band met hun opa en oma konden opbouwen, want ze hebben hen in hun eerste jaren, door het verblijf in Namibië, moeten missen.”
Leven in teken van kinderdorpen
Adoptiedochter Yuanita kijkt met voldoening terug op haar jeugd. Ze was net een jaar toen ze geadopteerd werd. "Ik heb ze altijd als mijn eigen ouders gezien en ben ze enorm dankbaar voor alles wat ze me gegeven en geboden hebben”, zegt Yuanita. "Ons leven stond altijd in het teken van de kinderdorpen, dat was best wel eens lastig. Mijn zusje en ik hebben daardoor 6 jaar in Namibië gewoond en meegewerkt. Mijn moeder speelde daar op de ‘achtergrond' altijd een belangrijke rol. Een vrouw die vanuit haar eigen ervaringen als kind wilde zorgen dat anderen het altijd beter zouden krijgen.” Yuanita spreekt met bewondering over de passie van haar ouders waarmee zij zich hebben ingezet voor kinderen. "Het is echt toeval dat ze elkaar zijn tegengekomen en allebei dezelfde passie hebben om kinderen te willen helpen.” Ook Yuanita roemt de sociale kant van haar moeder en herkent de bescheidenheid die ze heeft. "Maar haar rol was groter dat ze zelf wil erkennen. Daarbij was mijn vader de regelaar in huis en mijn moeder nam daarbij vaak een rol op de achtergrond. Ik denk dat ze later steeds meer voor zichzelf heeft leren opkomen en nu ook kan zeggen tot ‘zover'. Door haar rol binnen de kinderdorpen is ze geëmancipeerder geworden. Een mooie krachtige en dankbare vrouw.” Jitte de Jong heeft Hanneke ook aan het werk gezien in Namibië en omschrijft haar echt als de moeder en coach voor de ‘hulpmoeders' die daar de kinderen begeleiden. "Het is Hanneke die op gevoel zaken kan overbrengen en begeleiden, die aanvoelt wat er speelt bij de kinderen. Hoe goed het zakelijk ook geregeld kan zijn, in een kinderdorp valt of staat het met hoe de kinderen begeleid worden. En zij heeft daar een hele belangrijke rol gespeeld.” Hanneke Koopmans heeft een zeer belangrijke rol gespeeld naast Frits Koopmans. Een rol waarvoor ze meer respect en lof verdient dan ze wil aannemen. Een missie waar ze zonder gêne met trots op mag terugkijken.[n]
