Geen zwart gat na goud voor Sylvana
Door: Vera de Geus AlgemeenOUD-VOSSEMEER - Het leven van rolstoelbasketbalster Sylvana van Hees zat heel even in wat rustiger vaarwater nadat Oranje goud pakte op de Paralympics in Tokyo. Een droom die uitkwam en waar ze drie wedstrijden speelde. De finale zag ze langs de zijlijn, maar daar baalde ze niet van. “Ik heb genoten van iedere seconde. Het waren mijn eerste Spelen, maar hopelijk niet de laatste!”, zegt ze. Last van een zwart gat heeft ze niet, want Sylvana kijkt alweer uit naar de volgende uitdagingen: het EK, WK en de Paralympics in 2024.
Sylvana leefde al jaren toe naar de Paralympics 2020 in Tokyo. Zij en de rest van de leden van het Nederlands damesteam rolstoelbasketbal hadden snoeihard getraind. Door corona werden de Paralympics uitgesteld naar 2021. Het was voor Sylvana en haar teamgenoten zoals ze zelf zegt ‘even schrikken. “Wel ben ik blij dat de Spelen zijn uitgesteld en niet geannuleerd. We hadden dus nog steeds hetzelfde doel, maar gewoon een nieuwe datum. Daarnaast heb ik persoonlijk met een blessure gezeten, waarbij ik dus extra tijd heb gehad om hier van te herstellen”, zei ze eerder al in de Thoolse Bode.
En zo reisde Sylvana een jaar later dan gepland af naar Tokyo waar ze zich onderdompelde in de bijzondere setting van de Paralympics. “Het is zo ontzettend groot en indrukwekkend. Zoveel topsporters met een beperking, beperkingen waar ik het bestaan niet eens vanaf wist. Het was echt een hele mooie ervaring. Dat je dan ook nog met goud terugkomt, maakt het natuurlijk nog mooier.”
Sylvana speelde drie voortreffelijke wedstrijden, maar in de finale stond ze langs het veld. Zwaar tilt ze daar niet aan. “Ik had het fantastisch gevonden om te spelen en het is niet leuk, maar ik had er alle begrip voor. Op dat moment moet je gewoon de allerbeste spelers in het veld hebben. Als je dan enorm voorstaat kun je de reservespeelsters misschien nog een paar minuten speeltijd gunnen, maar bij zo’n close game als de finale, moet je geen risico nemen. En vergeet niet dat ook heel goed voelt om je teamgenoten vanaf de kant aanwijzingen te geven. Je ziet langs de kant vaak net wat meer dan in het veld dus het is ook belangrijk dat je gaten in de verdediging ziet of aan kunt geven dat er iemand vrij staat. Ik ben blij met het steentje dat ik, op welke manier dan ook, bij heb gedragen.”
Met dat gevoel landde Sylvana na drie weken dan ook op Schiphol. “Het gevoel dat we goud gepakt hadden, was overweldigend. Ook was het heerlijk om weer thuis te zijn en vrienden en familie te kunnen zien. In de maanden voorafgaand aan de spelen, zeker de laatste maand, ben ik extra voorzichtig geweest om besmetting te voorkomen en zag echt bijna niemand. Mijn beste vriendin en mijn moeder haalde me op van de luchthaven en ‘s avonds hebben we met vrienden en familie bij gekletst. De andere dag gingen we met ons team naar de koning. Zo had ik de eerste twee dagen geen tijd om in een zwart gat te vallen, maar de derde dag had ik dus helemaal niks te doen. Toen dacht ik wel even: oké, en nu? Na jaren van trainen was dat wel even een leegte hoor. De drie weken vakantie die volgde heb ik gevuld met het bezoeken van vrienden en leuke dingen doen. En dan is het een kwestie van een keer knipperen met je ogen en de vakantie is weer voorbij”, zegt ze lachend.
Sinds een paar weken is Sylvana weer volop in training. “Heerlijk en we hebben volop wedstrijden om voor te werken. Het EK in december komt er ook weer aan en daar trainen we nu natuurlijk alweer hard voor. Daarna volgt het WK en in 2024 natuurlijk de Spelen in Parijs. Ik hoop enorm dat ik daar weer kan spelen. Het waren mijn eerste Paralympics, maar hopelijk niet mijn laatste. Het lijkt me fantastisch om het in 2024 mét publiek mee te maken. Dat schijnt toch een extra dimensie te geven!”