Zij zijn De Stad: Ineke Pundke
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Ineke Pundke.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Middelburg is een uitdagende stad. Als je er oog voor hebt, zie je in elke straat, op ieder hoekje, mooie dingen. Saai is het in ieder geval nooit!”
Erelid
Dat Ineke Pundke (1946) een vrouw is die veel houdt van de stad waar ze is geboren merkte ik al snel, toen ik voor het eerst met haar in contact kwam. In 2017 was ik bezig met het in kaart brengen van de geschiedenis van Lutem, de Middelburgse waterscoutinggroep voor meisjes. Ik werd erop geattendeerd dat de beste bron van informatie erelid Ineke zou zijn. Dat bleek geen overdrijving. Via e-mail en Facebook voorzag zij me van alle gegevens en foto’s die ik nodig had. Sindsdien bleef ze altijd in beeld. Vooral op Facebook, waar ik haar met grote regelmaat enthousiast zie reageren op lokale berichten, maar soms ook op straat. Ze laat het dan maar zelden na om - van een afstandje - iets bemoedigends te roepen. “Je bent goed bezig met Wij zijn De Stad hoor! Ik geniet ervan!”
Tuin
Reden genoeg om nu eens echt met Ineke af te spreken, bij haar thuis, met uitzicht op het Molenwaterpark. Daar, aan de Zuidsingel, woont ze al sinds 1953 en ze piekert er niet over om te verhuizen: “als ze me hier weg willen hebben, zullen ze me weg moeten dragen!”
In haar vroege jeugd woonde ze aan het nu verdwenen Vlissings Wagenplein, waar haar vader een stucadoorsbedrijf had. Die had tijdens en kort na de oorlog zijn handen vol aan de wederopbouw van Middelburg. Omdat hij goede zaken deed, kon de familie verhuizen naar de plek waar Ineke nu nog steeds woont met haar man, Piet Jongepier.
Dat Ineke en Piet er graag blijven wonen, begrijp je meteen als je het huis ziet. Naast het mooie uitzicht op het heringerichte park aan de voorkant heeft het stel ook nog eens een prachtige, diepe tuin aan de achterkant. “Die was aanvankelijk nog groter, omdat het huis van de buren ook van ons was. Na het overlijden van mijn ouders vonden we dat een beetje te veel van het goede en besloten we het andere pand te verkopen, en een deel van de tuin. Die kan me persoonlijk niet groot genoeg zijn eigenlijk, maar we moeten realistisch zijn. Piet en ik worden ouder, en hebben allebei gezondheidsproblemen. Ik heb nu een stoma, dat maakt me veel minder mobiel. Het gaat prima met ons, maar we denken nu wel meer na over alle dingen die we straks nog wel of niet meer kunnen doen.” Ze kijkt even peinzend. “Weet jij misschien nog iemand die me kan helpen in de tuin? Ik kan wel wat hulp gebruiken.”
'Mijn vader
was
kampeerpionier'
'Uit het volk-Voor het volk'
Dat kiezen van bepaalde afslagen zal nog lastig genoeg worden voor Ineke. Als ze vertelt over haar leven hoor je een vrouw dat altijd heel veel tegelijk heeft gedaan en altijd met meer dan gemiddelde betrokkenheid. Bij Lutem was ze actief vanaf 1956. In de jaren zeventig stond ze mede aan de wieg van de meidengroep. Maar Ineke was ook jarenlang penningmeester van ‘Uit het volk-Voor het volk', de vereniging die, tot Inekes spijt, op zeker moment opging in Stichting Evenementen Middelburg. Ze kijkt met veel plezier terug op die periode.
Ondernemer
Maar Ineke is ook een echte ondernemer. Na haar opleiding aan de Handelsavondschool gaat ze als boekhoudster aan de slag bij Fred Florusse, die kantoor houdt aan de Kromme Weele. Via hem is ze nauw betrokken bij de Walcherse Operette- en Musicalvereniging én bij de succesvolle kunstmarkten die in die tijd worden georganiseerd op de Vismarkt. Ineke verzorgt op papier alleen het secretariaat, maar is in de praktijk bij álles betrokken. "Zo ben ik nu eenmaal.” Vanaf 1967 werkt ze als boekhoudster voor Helvo, een grossier in automaterialen en gereedschappen aan de Kromme Weele. Ze vertrekt er in 1976 maar keert er later terug. In 1989 neemt ze het bedrijf zelfs over, en verandert ze de naam in Heljo. Bijna tien jaar later, als het bedrijf al is verhuisd naar bedrijventerrein Vrijburg, verkoopt ze de zaak.
Zeilen
Dat Ineke altijd hard heeft gewerkt en zich voor allerlei organisaties heeft ingezet, dát staat als een paal boven water, maar ze is ook een vrouw die geniet van het leven. Ze heeft altijd graag gedanst, is dol op fotografie, tuinieren én koken. Als jongedame ging ze graag op stap in Walcherse horecagelegenheden die ertoe deden, zoals Alassio en Zanzibar in Middelburg en La Cave in Vlissingen. Met hartsvriendin Joke Faasse ("die ken je toch wel? Van 't Jantje van Alles in de Korte Noordstraat!”) vormt ze een onafscheidelijk duo in die tijd.
Maar van al haar hobby's en passies loopt er eentje écht als rode draad door Inekes leven: zeilen. Samen met Piet vaart ze al jaren naar alle uithoeken van het land en van Noord-Europa. Ze veert op, als ik vraag waar die liefde voor het water vandaan komt. "De paplepel hè. Mijn vader was in de jaren vijftig een pionier op kampeergebied. Dat was toen nog heel bijzonder. Hij reed altijd in een jeep, en maakte daar een soort van camper van in de zomer. Onze reisjes gingen steeds verder. Toen het te druk werd op de wegen bouwde hij een boot. Ik vaar al sinds 1966. Ons huidige schip, de Vrijheid II, is gebouwd in 1972 en nog steeds in goede staat. We vinden het héérlijk om er mee over de Oostzee te varen.”
'Ik zeil al sinds 1966'
Of ze het nog lang kunnen doen, is nog maar de vraag. Ineke en Piet zijn nu eenmaal geen twintig meer. Ze zullen, met enige tegenzin, keuzes moeten maken. Ik ben benieuwd waarop de twee uiteindelijk uitkomen. Een ding weet ik zeker: Middelburg blijft de thuishaven. Want Ineke kan niet zonder de stad, en de stad niet zonder haar.[n]