'Als je het goed hebt, draag je ook verantwoordelijkheid'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Barbara Oomen.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Als ik Barbara Oomen (1969) met een enkel woord zou moeten omschrijven, dan zou ik kiezen voor ‘aanstekelijk’. Mijn keuze had net zo makkelijk kunnen vallen op ‘overweldigend’ (in de positieve zin des woords), ‘vriendelijk’ of ‘inspirerend’, maar het is vooral de aanstekelijkheid van Barbara die me doorlopend verrast als ik met haar klets over haar leven, werk en dromen.
Ze overtuigt je van dingen zonder haar mening op te dringen. Dat lukt haar - in mijn geval - door de prettige manier waarop ze oprecht enthousiasme koppelt aan kennis van zaken.
Samenvatten
Dat leven en werk laten zich overigens lastig samenvatten in twee alinea’s. Ze werkte en woonde over de hele wereld en bouwde gaandeweg een curriculum vitae op waar je alleen maar respect voor kunt hebben. Als je haar naam loslaat op Google kom je al snel uit bij haar eigen lemma op Wikipedia, of bij interviews die ze in het verleden gaf, bijvoorbeeld over haar werk als jurist, of als decaan en hoogleraar bij University College Roosevelt (UCR) in Middelburg. Die artikelen geven een hele aardige indruk van de vrouw die inmiddels vijftien jaar in Middelburg woont en nog mooier: die daar ook wil blijven wonen.
Tanzania
Voor veel Middelburgers is dat iets vanzelfsprekends, maar in het geval van Barbara had dat heel makkelijk anders kunnen lopen. Als kind woonde ze, door het werk van haar ouders, die allebei arts waren, overal. Van Amsterdam tot Tanzania, van Drachten en Laren tot Heemstede. Na haar eindexamen van de middelbare school trok Barbara die lijn door. Ze reisde in haar eentje naar en door landen over de hele wereld, pas daarna ging ze rechten en politicologie studeren in Amsterdam.
Dat ze in 2005 samen met haar man Herman Lelieveldt naar Middelburg verhuisde, om te helpen met de opbouw van de UCR, werd door veel vrienden en collega’s niet begrepen. “Ik had in die tijd net een beurs gekregen voor wetenschappelijk onderzoek in Rwanda, maar zag daar vanaf, onder meer omdat de omstandigheden er zo heftig waren. Toen kwam Zeeland in beeld. En geloof het of niet: sommige collega’s zeiden dingen als 'dat je naar Rwanda gaat kan ik goed begrijpen, maar naar Zééland? Dat wordt het einde van je carrière!'"
'Ik neem ze persoonlijk mee, een voor een, naar het Abdijplein en Bolwerk'
Spijt van de verhuizing heeft Barbara nooit gehad, integendeel. Met een grote glimlach vertelt ze over al haar mooie ervaringen bij de UCR. Van het pionieren in de beginjaren tot het gestalte geven aan nieuwe dingen als buitenonderwijs en Bèta Campus Zeeland in de afgelopen jaren.
Ze is dol op de stad en de provincie. "Mensen noemen me wel eens gekscherend een VVV van vlees en bloed. Ik vind Middelburg zó mooi. Nieuwe studenten moeten momenteel eigenlijk kennismaken met de opleiding en de omgeving via het beeldscherm, maar ik neem ze persoonlijk, een voor een, mee naar het Abijplein en het Bolwerk. Dat moois moeten ze toch gewoon eerst zien?”
Barbara is ook dol op de schaal van Zeeland. “Het is fijn om veel mensen te kennen en regelmatig tegen het lijf te lopen.” Als we na afloop van het gesprek het kantoor aan de Simpelhuisstraat verlaten om buiten een foto te maken zie ik die sociale kant in de praktijk.
Indrukwekkend
Terwijl we een plekje zoeken roept ze van grote afstand gedag naar een eigenaar van een Middelburgs restaurant. Een minuut later komt er een buitenlandse student aanfietsen die iets van huishoudelijke aard aan haar vraagt. Ze neemt alle tijd voor hem. Het past perfect bij de eerste indruk die ik heb gekregen van deze vrouw. Ze mag dan indrukwekkende titels hebben, en een dito netwerk; voor haar is iedereen gelijk. Als blijkt dat rechten niet gelijk verdeeld zijn, dan komt er iets in haar los. Die strijdbaarheid heeft ze niet van een vreemde. “Dat heb ik echt met de paplepel ingegoten gekregen. Als je het zelf goed hebt draag je ook een verantwoordelijkheid. Dan moet je zorgen dat anderen het ook beter krijgen. Dat je helpt.” Barbara zag wat dat betreft al veel onrecht in haar leven. In de Verenigde Staten en in Afrikaanse landen, maar ook dichter bij huis. Ze vindt het heel kwalijk dat Zeeland en andere regio’s worden achtergesteld ten opzichte van de provincies in de Randstad. Dat zit haar dwars. Daarom wil ze nu voor de PvdA de Tweede Kamer in en is ze een campagne gestart om twintigduizend voorkeursstemmen binnen te halen.
Als ze begint te praten over haar politieke ambities verandert haar enthousiaste toon in een vurige. Ze schiet van betere voorzieningen voor dorpen naar het belachelijke van de tolheffing voor de Westerscheldetunnel. Van te lange aanrijtijden voor ambulances en de marinierskazerne naar de slechte financiële posities van gemeenten door oneerlijke verdeelmodellen vanuit het rijk.
En passant vertelt ze over de geschiedenis van de PvdA, die dit jaar 75 jaar bestaat, en legt ze uit hoe mooi ze het vindt om in de traditie te staan van de grote namen, mensen die opkwamen voor gelijke rechten en kansen voor iedereen. Of Barbara de stemmen daadwerkelijk zal krijgen weet ik niet, maar ik gun deze haar van harte. Niet omdat ik zelf nog zo idealistisch ben of geloof in het verschil dat personen of partijen kunnen maken, maar omdat ik het gevoel heb gekregen dat Barbara het meent en kan. Zó aanstekelijk is ze dus.[n]