'Ik ben toch niet voor niets teruggekomen?'
MIDDELBURG - Ze ziet er altijd vrolijk en rustig uit en meestal is ze dat ook wel, maar als het gaat om de gedwongen sluiting van Skatebaan Veerse Poort in Middelburg is Marieke Jasperse (1969) feller dan je van haar zou verwachten. “Ik kan de omwonenden wel begrijpen hoor, maar hoe zit het met het rechten van de vele kinderen die hier buiten spelen en sporten? Moet hun belang het echt afleggen tegen dat van enkele bewoners?”
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Het skatepark, in de Middelburgse wijk Veersepoort, werd in januari van dit jaar op last van de rechter gesloten. Die uitspraak kwam na een lang slepende kwestie, waarbij omwonenden van de baan een rechtszaak tegen de gemeente aanspanden omdat ze vonden dat die te weinig doet om de overlast van skaters en steppers te beperken. In door de gemeente voorgestelde oplossingen als een geluidswal zien ze ook geen heil. “Ik snap het probleem inderdaad wel hoor, maar ik vind het moeilijk te verkroppen dat er nu helemaal geen alternatief meer is. Mijn zoon Nathan van veertien komt al vanaf zijn vierde op die baan. Het is echt zijn lust en zijn leven. Met zijn vrienden maakt hij filmpjes van alle trucjes die ze beheersen. Hij is er elke dag mee bezig. En dan valt dat opeens weg en moeten alle kinderen maar wachten tot men met een oplossing of alternatief komt. Ooit verhuisde ik terug naar Middelburg en Zeeland met de gedachte dat mijn kinderen hier tenminste alle ruimte zouden hebben om lekker buiten te spelen. Ik ben toch niet voor niets teruggekomen? We moeten iets verzinnen!”
Kinderen
Maar Marieke is ook een realist. Ze ziet in dat een nieuwe baan veel geld kost, zelfs als je die realiseert met hulp van veel vrijwilligers. Maar ze gunt haar drie kinderen alles, zeker in deze periode. “De twee oudsten zijn net het huis uit, om te gaan studeren. Die hadden zich hun eerste jaar ook heel anders voorgesteld ja. Ze hoopten allemaal nieuwe mensen te leren kennen, en allerlei leuke dingen te kunnen doen, nu zitten ze veel te vaak op hun kamers, in steden waar ze nog niet zo veel mensen kennen. Daar is niks aan.”
Waarschijnlijk gunt Marieke haar kinderen alle mooie dingen die ze zelf meemaakte in haar eigen leven. Natuurlijk kende zij ook haar ups en downs, maar als jongste van drie dochter van een onderwijzer groeide ze op in vrijheid en kreeg ze genoeg ruimte om het leven te ontdekken.
Nooit spijt
gekregen
Ze ging al jong op stap, en danste als het ware door haar middelbareschooltijd, om later alsnog te gaan studeren. Ze reisde een jaar door Azië, had allerlei interessante banen in de hulpverlening en waar ze ooit voor de liefde naar Amsterdam verhuisde, keerde ze terug naar Zeeland omdat ze kinderen wilde en die liever in rust en met ruimte wilde zien opgroeien dan in de drukte van de Randstad. Van die beslissing heeft ze nooit spijt gekregen, al sluit ze niet uit dat ze ooit nog eens naar het buitenland vertrekt, om ergens midden in de natuur te gaan wonen. "Dat is wel een droom van me ja. Ik houd van een eenvoudig leven. Dat kan daar beter dan hier.” Ze vervolgt lachend: "maar ik ben er nog niet over uit hoor. Het lijkt me ook heerlijk om weer in de binnenstad van Middelburg te gaan wonen.”[n]