Dagboek van een mantelzorger (10)
Mantelzorgstress
Mijn vader was altijd degene die alles wist, kon, oploste en repareerde. Hij was degene die zorgde voor humor. Hij was de man die ruim vijftig jaar dag en nacht werkte, om ons te kunnen laten studeren en genieten van het leven. Hij was degene die met veel liefde, pijn en verdriet zorgde voor mijn dementerende moeder. Hij heeft nooit een autorijbewijs gehaald, maar met de fiets kwam hij overal.
Ik was degene die hem bewonderde. Die er onvoorwaardelijk op kon vertrouwen dat alles goed kwam in het leven, gewoon omdat hij dat zei.
Sinds een paar maanden, drie TIA’s en een hersenstaminfarct verder, heb ik een andere vader. Mijn altijd vrolijke vader is emotioneel instabiel, hij vergeet veel, is constant onzeker en bang. Vaak ook opstandig. Ik begrijp en krijg vaak te horen dat het gemopper naar mij een vorm is van onmacht, die hij uit op mensen die dicht bij hem staan. Volstrekt logisch en invoelbaar …. , maar toch……. !!?
Hij die overal heen fietste, kan amper een paar stapjes zetten achter zijn rollator. Hij die overal alleen op af ging, is voor elk momentje frisse lucht buiten, volledig afhankelijk van mij; hoeveel tijd heb en maak ik vrij voor een rolstoelwandeling??
Fijn en betekenisvol om zoveel voor hem te kunnen doen; zo vaak als kan naar buiten, zorgen voor zijn was, zijn boodschappen, zijn administratie, de zorg voor zijn appartement, zijn financiën, regelzaken met dokters en ziekenhuis, het onthouden van afspraken. Ik ben zijn extern geheugen…..
En toch ineens…..heel soms…. zonder dat ik het wil, bevliegt mij het mantelzorgen. Ik kan en mag niet uitvallen. Dan heeft hij geen boodschappen, geen schoon bed, geen schone was, dan komt hij niet meer buiten. Dan zouden zijn angst en gevoelens van eenzaamheid alleen maar toenemen.
Help….. niet aan denken. Uitvallen door ziekte, quarantaine of wat dan ook, ver wegstoppen die optie.
Vooralsnog gewoon doorgaan ….!!!