Een jaar verder…
We zijn alweer een jaar verder na de eerste coronabesmetting in Nederland en na de eerste lockdown.
Ik begeleid mensen met dementie en hun naasten en heb het afgelopen jaar gezien dat corona en alle bijbehorende maatregelen heel veel impact heeft op deze mensen.
Door dementie verandert een leven en moeten vooral de mantelzorgers zich gaan aanpassen. Een nieuwe dag structuur wordt aangeleerd. Hulp van naasten wordt ingezet om te voorkomen dat mensen niet in een isolement raken. Deelnemen aan activiteiten en ondersteuning van vrijwilligers en professionals. Alles om zo lang mogelijk thuis zelfstandig te kunnen blijven wonen.
Dan ineens een lockdown
Alles waar zo hard aan gewerkt is om het kaartenhuis op te bouwen stort in een keer in elkaar. Thuisblijven en niemand meer mogen ontvangen is moeilijk te bergrijpen voor mensen met dementie. Maar vooral het niet goed kunnen begrijpen wat er nou aan de hand is.
Waarom mag ik jou geen hand geven? Waarom zet jij een mondkapje op? Activiteiten vallen weg. Samen ergen koffie drinken of een boodschapje doen mag niet meer.
Ik heb gezien dat door de lockdown mensen met dementie sneller achteruit zijn gegaan. En ook dat de mantelzorger sneller de zeer moeilijke beslissing heeft moeten nemen dat het thuis wonen niet meer gaat. Heel verdrietig is het. En helaas ben je dan ook heel machteloos.
Gelukkig merk ik ook veel initiatieven. Er wordt gekeken naar wat kan wel in plaats van wat kan niet. Buren die een boodschap meenemen. De winkelier die iets komt brengen. Creatieve ideeën om thuis bezig te kunnen blijven.
Nu het vaccineren op gang komt hoop ik dat de mensen met dementie weer snel deel kunnen gaan nemen in het Zundertse en juist ook dan op jullie hulp en ondersteuning mogen rekenen!