Dagboek van een mantelzorger (12)
Contact
Mijn vader gaf toenemend aan zijn oudste, bijna 90-jarige zus enorm te missen . Zij woont op een woongroep met dementerende lotgenoten in een zorginstelling . Vanwege de sluiting van de verpleeghuizen afgelopen jaar en nadien de bezoekbeperking was contact tussen hem en zijn dierbare zus niet mogelijk.
Nu beiden gevaccineerd zijn en de instelling waar zowel mijn vader als mijn tante verblijven wat meer bezoek ging toestaan, besloten we een bezoekje te brengen aan haar. Helaas had mijn vader niet zo’n beste dag . Het praten lukte niet goed, lopen al helemaal niet, hij had een lege blik in zijn ogen . De dingen die hij vertelde onderweg waren onsamenhangend .
Op de woongroep mochten we tante bezoeken op haar kamertje . Tante was in dit coronajaar erg achteruit gegaan. Evenals mijn vader, maar bij hem maak ik het proces van dag tot dag mee, en ga ik elke dag opnieuw een beetje wennen aan weer een nieuwe fase van inleveren. Tante keek in eerste instantie zonder enige herkenning naar ons bij binnenkomst . Mijn vader wilde dingen zeggen tegen haar, maar de woorden waren kwijt.
En ineens….. was daar de wederzijdse herkenning. Bij beiden op hetzelfde moment. Bij beiden een diepe mooie glimlach. Beiden waren vergeten hoe ze moesten praten, beiden hadden geen idee waar ze waren, beiden hebben zoveel verloren en ingeleverd afgelopen paar jaar, beiden hebben zoveel momenten van intens verdriet wat ze niet kunnen uitspreken, beiden worstelen met zoveel gevoelens van machteloosheid en eenzaamheid.
En dat alles werd overstegen door dat moment van herkenning en vertrouwdheid. Lange tijd zaten ze naast elkaar , elkaar aankijkend en soms aanrakend. Begrijpen en praten lukt niet meer. Voelen dat het goed was tussen hen gelukkig nog wel. [n]