Vastenavend 1979
Als trouwe bezoeker (vooral ‘kijker’) van de maandagse dweilavond herinner ik mij het jaar 1979 nog heel goed. Het had toen al een paar dagen flink gesneeuwd in het ‘witte stadje aan ’t Scheld’. Ik liep ’s avonds gezellig met een stel vrienden en vriendinnekes richting Dubbelstraat om ‘dweilen te gaan kijken’. Ik rookte toen nog, vooral sjekkies en af en toe een sigaartje. Ach ja, ik was nog jong hè!
Al aan het begin van de Dubbelstraat zagen we, dat de straat een stukje verderop was afgezet met een heel groot zwart zeildoek. Opeens werd ik door een paar gemaskerde dweilen opgepakt en meegesleept naar de achterkant van dat grote zeildoek. Daar stond een vorkheftruck waar ik op moest gaan zitten. Toen ik goed en wel zat, werd de truck in werking gesteld en volgde er voor mij een soort ‘verrijzenis’. Op zeker moment stak ik boven het zwarte zeil uit en toen werd ik meteen door het publiek bekogeld met sneeuwballen. Ik probeerde met mijn handen en armen mijn gezicht te beschermen, en prompt gooide er iemand de sigaar uit mijn handen. Goed gemikt, vond ik. Met sneeuwbaleffect zeker?
Mijn avond kon niet meer stuk, mijn sigaar wel. Toch kon ik deze act natuurlijk heel erg waarderen. Toen ik weer ‘neergedaald’ was, heb ik zelf ook nog sneeuwballen staan gooien naar het volgende slachtoffer. Heerlijke goedkope humor, maar daar gaat het op zo’n dweilavond toch om! Ik geniet heel erg van de bedenkers van al die (meestal) originele acts.
De laatste jaren vallen mij vooral de vele woordspelingen op bij al die acts. Die zijn op zich al de moeite waard om ‘dweilen te gaan kijken’, want humor is en blijft belangrijk, zeker in deze sombere tijden. Agge mar leut et!