Maar liefst drie briljanten huwelijksjubilea op dezelfde dag
Door: Marjanne Havelaar AlgemeenROOSENDAAL - Op 1 maart 1957 gaven ze elkaar het jaarwoord, de echtparen Buijs-Luijks, Van Zimmeren en Yildiz. Vandaag, precies 65 jaar later, vierden deze Roosendaalse stellen hun briljanten huwelijksjubileum, met bloemen, gebak en een bezoek van de burgemeester.
Op diens vraag van het geheim is van hun lange huwelijk, zegt Ria Buijs-Luijks meteen: “Begrip hebben voor elkaar.” Op de achtergrond grapt een familielid “En blijven ademen natuurlijk”. De twee leerden elkaar kennen via de zus van Kees. Die was bevriend met Ria. Op een zekere dag besloot Kees haar naar huis te brengen. “En zo is’t gekomen”, zegt hij en wil er verder niets over kwijt.
Ze trouwden in Roosendaal. De herinneringen aan die dag zijn vervaagd, maar wel weet Ria nog dat het mooi weer was. Ze kregen vier kinderen, negen kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen. Ze wonen nog steeds helemaal zelfstandig. Ria doet vrijwilligerswerk bij dementerenden en hoopt dat nog lang vol te houden. Kees rommelt het liefst in de tuin.
Ook Thomas en Luus Van Zimmeren zijn opgewekte mensen die de burgemeester met koffie en gebak ontvangen. Na een wat onwennig begin van het officiële bezoek praat vooral Thomas vrijuit met burgervader Han van Midden. Hij vertelt over de trouwdag, waarvan hij zich nog goed kan herinneren dat hij van de zenuwen over de tree van het altaar struikelde. “Ik viel bijna tussen de benen van de pastoor.” Als de burgemeester naar het geheim van een goed huwelijk vraagt, weigert Thomas zijn geheimen bloot te geven. Later zegt hij: “t Is zoals het komt. Er vallen wel eens woorden, dan zeggen we elkaar flink de waarheid.” Luus voegt nog toe: “Luisteren naar elkaar is belangrijk.” Daarna is het volgens hen een kwestie van diep ademhalen en doorgaan.
Als tieners werkten de twee in de bekende snoepfabriek in Roosendaal. Daar ontmoetten ze elkaar en het klikte. Luus stopte met werken toen zich gezinsuitbreiding aandiende. Het bleef bij die ene zoon, maar die trouwde en intussen telt het nageslacht twee kleinzoons en vier achterkleinzoons. Na een leven van werken kan Thomas moeilijk stilzitten en is het liefst bezig in zijn moestuin, maar daar gaat hij aan het einde van het jaar toch maar eens mee stoppen. “’t Is mooi geweest, aan alles komt een eind.” Behalve dan hopelijk aan zijn huwelijk met Luus. Als de burgemeester vraagt of hij over vijf jaar terug mag komen, klinkt het eenstemmig: “We doen ons best.” Dat hij zijn best doet blijkt als Thomas zich opeens enigszins beschaamd laat ontvallen dat zijn Luus nog geen bloemen van hem heeft gehad. Zij vindt dat niet erg, want er zijn al genoeg boeketten bezorgd.
Bij de familie Yildiz is het rustig, in verband met de gezondheidsproblemen van de vrouw des huizes. Het echtpaar komt oorspronkelijk uit Turkije. Op de vraag hoe ze elkaar leerden kennen geven ze enigszins verbaasd antwoord: “We woonden in hetzelfde dorp en onze ouders vonden het een goed idee dat we trouwden.” Dat de ouders het goed hadden ingeschat blijkt uit de warmte die de twee voor elkaar tonen, na 65 jaar huwelijk. ,,We proberen goed naar elkaar te luisteren.”
In 1971 vertrok de heer Yildiz naar Nederland en later volgde zijn gezin. Uiteindelijk kwamen er zes kinderen, achttien kleinkinderen en vijftien achterkleinkinderen. Ze hebben altijd in Roosendaal gewoond en hopen dat nog lang te doen, met de familie om hen heen. [n]
