Jo Withagen vierde 100ste verjaardag
Door: Johan Wagenmakers AlgemeenOUD GASTEL - Dinsdag 16 augustus heeft mevrouw Jo Withagen-Vermunt de gezegende leeftijd van 100 jaar bereikt. Op deze feestelijke dag hebben haar kinderen namens haar op het kerkhof, in de nabijheid van het graf van haar man, een boom geplant. Namens de gemeente was wethouder Sharona Malfait-van Ham hierbij aanwezig. Op haar woonadres bracht de wethouder mevrouw Withagen nadien een bezoekje en feliciteerde haar namens de gemeente.
Het is maar weinig honderdjarigen gegeven om op zo’n hoge leeftijd niet alleen nog geheel zelfstandig te wonen, maar tevens nog over een goede lichamelijke en geestelijke gezondheid te beschikken. Mevrouw Withagen telt dan ook haar zegeningen. “Ik heb geluk met mijn gezondheid en ga van de ene dag in de andere hoor,” zegt ze. Juist op deze feestelijke dag heeft ze zich verslapen. “Ik keek er echt van op dat ze me vandaag wakker moesten maken.”
Frankrijk
Jo is geboren in Bosschenhoofd, is eerst met het gezin naar Oudenbosch verhuisd en later naar de polder in Hoeven. Haar man Leo heeft ze daar leren kennen. “Hij was ‘mekaant’ onze buurjongen. In het begin gingen we ‘zogezeed’ nog stiekem met elkaar om.” Getrouwd zijn ze op 2 oktober 1946 om anderhalve maand later naar Frankrijk te emigreren. “Eerst moesten alle papieren in orde gebracht worden. Alles was in de oorlog kapot geschoten hier. We moesten helemaal van vooraf aan beginnen en daar zagen we meer mogelijkheden.” In totaal hebben ze 15 jaar op drie verschillende plaatsen in Frankrijk gewoond en gewerkt. Uit het huwelijk zijn 7 kinderen, 14 kleinkinderen en 18 achterkleinkinderen voortgekomen. “Onze dochter Lia is erg jong gestorven. Zij heeft maar vier weken geleefd en ligt in Frankrijk begraven, hoewel er wel een plaquette van haar op het graf van Leo ligt.”
Heimwee
Eind 1961 keerde het gezin terug naar Nederland. “We zagen voor onze kinderen geen toekomst daar. Er was niks moeilijker dan terug naar Nederland te komen. We gingen met z’n tweeën weg en kwamen met een heel gezin terug. Ik had het best naar mijn zin daar en had geen ‘vaart’ naar Nederland maar andersom wel. Wel had ik problemen met de Franse taal, omdat ik veel op de boerderijen zelf bezig was in tegenstelling tot Leo die meer tussen de Fransen leefde. Elk jaar kwam ik vanuit Frankrijk mijn moeder bezoeken, die helaas al op 57-jarige leeftijd is overleden en jaarlijks kwam mijn vader naar ons. Onze pastoor in Frankrijk was ook Hollands. Dan zei hij: ‘wat eten we vanmiddag?,’ waarbij hij zichzelf dan uitnodigde,” lacht ze. Tot op de dag van vandaag ontvangt ze nog steeds een pensioenbedrag uit Frankrijk. “Dat koester ik.”
Bloementuintje
In Kruisland werd een nieuwe stek gevonden waar Leo en Jo tot 1999 gewoond hebben. “De tuin werd te groot en ik kon me dood gaan wieden voor al die bloemen en wilde bij mijn dochters in Gastel gaan wonen,” zegt ze. Na de verhuizing naar Oud Gastel kwam binnen een jaar Leo te overlijden en stond ze er alleen voor, wat haar bijzonder goed afgaat. “Ik heb me nooit oud gevoeld en ben al vroeg in het voorjaar in mijn bloementuintje bezig.” Pas vier jaar geleden hebben haar kinderen hulp in de huishouding aangevraagd, maar zelf wilde ze dat eigenlijk niet. “Een rollator is voor oude mensen en de KBO voor bejaarden,” lacht ze. “Ik ga proberen om zo verder te gaan, want ik ben nog niet klaar met poetsen.” Met eerder een receptie en feest voor de hele familie en buren en later een koffietafel en diner voor het eigen gezin met aanhang werd deze dag verder gevierd.