Drie leerkrachten vertrekken van D’n Overkant: ‘De ouders van vroeger zijn nu opa en oma’
Door: Yvonne Vermeulen AlgemeenETTEN-LEUR - Het schoolplein van basisschool D’n Overkant ziet er uit als een mierenhoop. Even na drie uur schieten de meeste kinderen, ouders en grootouders alle kanten op. Snel naar huis want het is een warme dag. Binnen zijn Saar en Warre nog aanwezig. Enthousiast rennen ze naar het lokaal van juf Annette om ons bezoek te melden.
DOOR YVONNE VERMEULEN
Drie juffen vertrekken dit schooljaar om met pensioen te gaan en zo verdwijnt er ruim honderd jaar ervaring op de school. Vriendinnen en leerkrachten Anneke Starink en Annette Bouwens vertellen graag over de avonturen op de school, waar ze als kind zelf ook naartoe gingen. Collega Sandra poseert graag nog even mee voor de foto.
D’n Overkant is een fusie van twee scholen. De vroegere meisjesschool Bernadette en de jongensschool Gerardus Majelle . “Op de Bernadette school vonden kinderen het heel spannend om naar de wc te gaan. Die zat aan het einde van de gang en dan bleven ze soms zo lang weg dat wij ze weer moesten zoeken,” vertelt Annette. “Ook de hal was heel groot, daar hielden we alle feestjes in.” Dat is nu wel anders vertelt Anneke. “Het is een heel mooi gebouw, maar nu delen we de ruimtes met onder andere een kinderdagverblijf. We moeten een ruimte dan reserveren. Spontaan iets organiseren zit er niet meer in.”
De komst van het digibord heeft veel veranderd in de klas. “Vroeger zaten mijn kleren altijd onder het krijt,” vertelt Anneke die er nu piekfijn uitziet in een zwarte jurk. “Maar we moeste wel voor op cursus om met het bord om te leren gaan.” “Het is een zegen dat digibord!” vult Annette aan. “Hoewel het wennen was, kan een leerkracht eigenlijk niet meer zonder. Anneke: “Soms wil je snel iets opzoeken of laten zien, dat kan nu gewoon.”
Leerlingen komen ze overal tegen. Natuurlijk binnen Etten-Leur maar soms ook ver daarbuiten. “Anneke en ik gingen samen met onze mannen op vakantie. Tijdens een pauze langs de Franse snelweg zagen we wel een heel bekend gezicht,” vertelt Annette. Anneke: “Een moeder van een van onze leerlingen. En toen ik naar de achterbank keek zat mijn leerling daar ook. Later kwam ik dezelfde moeder en zoon nog eens tegen op vakantie. Toen in Barcelona.”
Waar de dames het meest trots op zijn? “D’n Overkant doet zo veel voor goede doelen, ieder jaar doen we wel wat,” zegt Annette. “Ja we maken er dan ook een hele happening want het is voor de kinderen ook heel spannend om te weten wat er is opgehaald” , vertelt Anneke enthousiast. “Kinderen mogen zelf dingen maken en verkopen op een markt bijvoorbeeld. De laatste keer was de opbrengst voor vluchtelingen uit de Oekraïne. Dan denk ik: dat doen we dan toch maar mooi weer,” vertelt Annette trots.
Nu het afscheid nadert en de teammeetings niet meer bijgewoond hoeven te worden denken de dames nog eens terug aan de voorbij gevlogen jaren. “We hebben veel mensen zien komen en gaan. De ouders van vroeger, zien we nu als opa of oma. Er waren geboortes en huwelijken maar er zijn ook mensen overleden”, verzucht Anneke. “Dat hoort bij het leven,” sluit Anneke af.