Pastoraal Woord: De Liefde kan zichzelf niet redden
In kerkelijke termen sluiten we deze week het kerkelijk jaar en beginnen met het vieren van de Advent een nieuw liturgisch jaar. De week tussen de viering van Christus Koning en de eerste Advent is een beetje een tussentijd. En wat voor een tijd, er gebeurt van alles om ons heen.
Bovenaan mijn overweging heb ik afgelopen weekend met een hoofdletter L gezet: De Liefde kan zichzelf niet redden. Die titel heb ik overigens niet van mijzelf, maar ooit eens gelezen in een boek. Op deze wijze geschreven, lijkt het een zwaar aangezette zin. Liefde wordt immers altijd beschouwd als iets dat boven de alledaagse dingen uitgaat. Het is de liefde die overwint. De liefde die nimmer faalt. De liefde die boven alles staat. Aan de andere kant is het de liefde die blind maakt en liefde die haat zaait. De Griekse filosoof Aristoteles schreef het al in lang vervlogen dagen: wie bovenmatig liefheeft, kan ook bovenmatig haten. In de lezing op Christus Koning staat de kruisiging van Jezus centraal. Als we terugkijken op Jezus’ leven mogen we vaststellen dat Jezus niet leefde ten bate van zichzelf, maar dat Hij er belangeloos was voor anderen. Door het op te nemen voor ieder mens en zich in te zetten voor de levensvervulling van elk van hen, liet Hij zien wie God ten diepste voor ons mag zijn. In het geven van zijn leven werd Jezus de Christus. Werd Hij Gods gezalfde en Zoon van God. Op het scherpst van de snede, op de grens van leven en dood laat Jezus zien wat ware liefde is. Geen afgang, maar opgang en Liefde die zichzelf niet wil redden, maar wel de liefde die gered wordt. Moge wij in deze tijd net zo liefdevol en moedig zijn als Jezus. Onze tijd heeft het hard nodig.
Lenie Robijn, Past.werkster Sint Annaparochie en Sint Christoffelparochie.[n]