Ton is zeventig jaar samen met 'zijn' Hermine

BERGEN OP ZOOM - Ton de Ridder, geboren in Delft, werd voor zijn militaire dienstplicht uitgezonden naar Indonesië, waar hij diende in het Koninklijk Nederlands Indonesisch Leger, de KNIL. Op een dag vroeg vriend Henk of hij mee wilde een brief bezorgen bij de administratie. Ton stemde toe en dat bleek een goede keus, want op de administratie kwam hij oog in oog met Hermine Glasmacher, geboren en getogen in Indonesië.

Wederzijds sloegen de vonken over en dit leidde tot de huwelijksvoltrekking op 5 oktober 1949 in het voormalige Batavia (thans Djakarta). De aalmoezenier van het leger voltrok de plechtigheid en het feest werd thuis gevierd met vrienden en andere dienstplichtigen. Veel tijd om te genieten werd het kersverse echtpaar niet gegund, want het Nederlandse leger werd gedwongen Indonesië te verlaten en terug te keren naar Nederland. De terugreis van de familie de Ridder verliep via Nieuw-Guinea, alwaar hun eerste kind werd geboren, een zoon. De jongeman kreeg later gezelschap van 5 zussen, allen in Nederland geboren. Naast de 6 kinderen kent het echtpaar de rijkdom van 8 kleinkinderen en 6 achterkleinkinderen.

Veel verhuisd
Aanvankelijk werd het gezin gehuisvest in Noorwijk aan Zee, maar na 8 maanden werd Den Haag de permanente woonplaats. Alhoewel, permanent? "Ik ben maar bij het leger gebleven", vertelt Ton, "mede door de Tweede Wereldoorlog had ik niet echt een vak geleerd en er moest wel brood op de plank komen." Ton koos uiteindelijk voor de Koninklijke Luchtmacht en werd derhalve op de diverse luchtmachtbases gestationeerd. Het gezin verhuisde daarmee vrij regelmatig, van Enschede via Gilze-Rijen naar Breda, van een permanente woonplaats was geen sprake. Echtgenote en moeder Hermine moest dus steeds op verschillende locaties het huishouden bestieren. Tot in 1993 Ton met pensioen ging en het echtpaar zich voor een periode van 10 jaar in Amarante, Portugal, vestigde. De wens om wat dichter bij de kinderen en kleinkinderen te wonen, deed hen ertoe besluiten weer terug te keren naar Nederland. "Het is Bergen op Zoom geworden, omdat alle kinderen in de buurt wonen", verklaart Hermine.

Geduld
Op de vraag wat het geheim is van een 70-jarig huwelijk zijn beiden het eens. "Veel geduld hebben en goed voor elkaar zorgen", weet Hermine. "Geduld vooral van haar kant", lacht Ton, "ik kan nog wel eens uit m'n slof schieten". Voor zover het echtpaar het nog kan, zorgt het nog immer goed voor elkaar, wel ondersteund door dochter Marleen, die pal om de hoek woont. "Mijn ouders zijn 93 jaar en 91 jaar", vertelt ze. "Ik ga iedere dag even langs om te kijken of er wat nodig is." Ook de thuiszorg doet een duit in het zakje en geeft twee keer per dag extra ondersteuning. "Daar zijn we zeer tevreden over", aldus Hermine, "kunnen we wat meer tijd aan onze hobby's besteden." Hermine besteedt veel tijd en aandacht aan haar buitenvolière. Ton leest veel, heel veel zoals hij zelf stelt. "Maar ik mag in de middag toch ook graag een dutje doen", verklapt hij. Zondag 6 oktober wordt het platina huwelijk in familiekring ten huize van dochter Marleen gevierd, waarschijnlijk op z'n Indonesisch, hapjes en drankjes en vooral, zoals men dat in Indonesische kringen noemt: allemaal mee-eten!