‘Kijk, daar gaat weer een Polderdotje’

WILHELMINADORP - Er hangt een schilderij van de Westhavendijk, met hun vroegere huis erop, in de kamer en boekjes over hun dorp liggen binnen handbereik: Betsy en Kees Schout zijn Wilhelminadorpers in hart en nieren.

Geboren en getogen in het Goese dorp hebben Betsy (85) en Kees (87) Wilhelminadorp nooit verlaten. Wel verhuisden ze meer dan eens. Hun eerste huis samen betrokken ze in de H.A. Hankenstraat. Daarna woonden ze onder meer aan de Westhavendijk en nu, sinds een jaar of acht, in de A. Minderhoudstraat.

Polderdotje

Je zou denken dat de twee elkaar al van kinds af aan kennen, maar dat kunnen ze zich niet herinneren. “We begrijpen het zelf ook niet”, zegt Kees. “We gingen naar dezelfde lagere school hier, dat is nu de Stamperiusschool, maar we zaten echt niet bij elkaar in de klas.” Ze leerden elkaar pas kennen toen hij achttien en zij zeventien jaar was. Het gevoel van saamhorigheid vinden ze zo fijn aan hun vertrouwde dorp. Ze kennen iedereen die er al lang woont, ook door het vele vrijwilligerswerk dat, met name, Kees op zijn naam heeft staan. Bij hun dagelijkse wandeling zwaaien ze dan ook wat af. “Ik hoop dat we hier nooit weg hoeven”, aldus Kees. “Wist je dat we een eigen dorpslied hebben? ‘Ons weune in Wilhelminadorp.’” Van vroeger is ook de bijnaam ‘Polderdotten’. “’Kijk, daar gaat weer een Polderdotje’, zeggen we als we dames in klederdracht zien.”