Rubriek Goes Gezien: Parkeerterrein voor boten

We zitten met de benen bungelend boven het water op de Grote Kade en kijken beurtelings rechts naar de Sint Maartenbrug en links naar de Stadshaven. Mijn kleindochter valt vijf minuten helemaal stil als ik haar vertel dat de prachtige jachthaven ‘ooit’ bijna een parkeerterrein was geworden. Ze doet haar ogen dicht en probeert zich dat voor te stellen. Lukt niet.
Dat ‘bijna een parkeerterrein’ formuleerde ik expres zo, voor de dramatiek. In 1969 werd namelijk het idee om de haven te dempen en er een broodnodig parkeerterrein van te maken door een derde van de gemeenteraad omarmd. Met tien stemmen tegen vijf werd het collegevoorstel om er een ‘aanloophaven’ van te maken aangenomen. Daarmee kwam, zoals wethouder Lieven de Leeuw het in zijn memoires (2011) zegt, een einde aan een ‘periode van ruim 30 jaar waarin de kaden rond de havenkom een dood element vormden’. Wethouder Prins nam het initiatief om er weer een ‘levende haven’ van te maken. Hij was ‘een groot zeilliefhebber’, vertelt De Leeuw erbij. Leuk om te weten, maar zou het idee om te dempen zijn doorgegaan als de wethouder ‘een groot autoliefhebber’ was geweest?
Ik vraag mijn kleindochter hoe oud de Sint Maartenbrug is. ‘Best wel oud’, zegt ze, nog steeds in stille verwarring. ‘Dat lijkt maar zo,’ zeg ik. Voor grote mensen: de brug is van juli 1974 en was noodzakelijk om van de doodse havenkom die ‘aanloophaven’ te maken. Daarvoor lag er sinds 1939 een vaste, stenen autobrug, waardoor de haven niet of nauwelijks gebruikt kon worden. Eerder was daar sinds mensenheugenis een dubbele ophaalbrug, gevolgd door een metalen draaibrug (1865-1938). De stenen brug was versierd met witstenen stadswapens. Deze zijn bij de bouw van de ophaalbrug aan een nieuw leven begonnen, want ze zijn aan weerszijden ervan in de kademuur gemetseld; links op de foto ziet u er eentje.
Het rustieke bruggetje is zo’n beetje het drukste en tegelijk krapst bemeten knooppunt van Goes: er passeren voetgangers, voetgangers-met-hondjes, fietsen, e-bikes, scooters, scootmobielen, bakfietsen en er staan selfienemers midden op stil. En dat zonder belijning en verkeersborden om de verkeersstromen te reguleren. Hier wordt een impliciet beroep gedaan op ieders wellevendheid, ook als bijna iedereen haast heeft.
Tja, geen behartigenswaardige citaten van mijn kleindochter deze keer. Lees de eerste zinnen nogmaals en u snapt waarom. Je bent nooit te jong om stil te genieten, ook van wat er ‘bijna’ niet was geweest.

Tekst en foto: Arend van der Wel