Breda van Weleer: Pastoorke Dekkers een legende

BREDA - “Duidelijk spreken mannekes. Als Onze Lieve Heer ons niet hoort dan telt de consecratie niet”.

DOOR RINIE MAAS

Met dit ‘vermaan’ aan zijn misdienaars probeerde de celebrant de H.Mis optimaal te doen zijn. Pastoorke Dekkers zò heb ik u uit uw werken leren kennen. Als een priester met het nodige vuur in uw lijf. Met uw menselijke fouten en gebreken. Als een welsprekend en goed man, bemind bij velen.

Kaarters En met uw preek die de mensen zo graag hoorden. Omdat u de barmhartige toon had volgens het evangelie van die zondag; zacht voor noodlijdenden. Maar doorbroken met een striemend woord met Pinksteren als de H. Thomas het uw inziens te bont maakte. “En dus, beminde gelovigen, mocht die Thomas – en zijn er onder u gelijk deze nochtans heilig verklaarde leerling die dit zouden hebben willen nadoen - zijn vingers in de brandende wonden steken van Christus van het kruis van Golgotha”. Alsof u die heiligverklaring eigenlijk bedenkelijk vond vanwege verregaand ongeloof. “Janus Noot: de kerk is geen kaartclub”. Pastoorke Dekkers vaarde uit als er gekaart werd. Beschaamd staakten de kaarters, die hij bij hun naam noemden, hun troeven weer in de stok. “Gooi de pot straks maar in de schaal waarmee koster Commandeur zal langsgaan. Dan zijt we quitte”.

Briefje Over uw ontvangst bij de bisschop in 1932 als bouwpastoor: “Na vijf minuten stond ik buiten met f.100.000,- schuld. Ik wist niet dat je zó gauw pastoor kon worden. Maar nu vraag ik jullie mij daarbij te helpen. Want ik ben één van de dertien, dus hoef ik thuis ook niet aan te komen. Als de mensen die anders een gulden op de schaal gooien er nu eens een briefje op gooien, maar dan wel er bovenóp een gulden tegen het erafwaaien”. Zo bedelde u negen maanden lang in 32 parochies (!) de ton bij elkaar voor uw te bouwen Mariakerk. Op 8 september 1932 werd de eerste steen gelegd.

Moord Zò waren uw werken. Stipte liturgie in de kerk. Daarbuiten menselijke betrokkenheid. Want u hield van mensen en de mensen van u. Toen er een moord was gebeurd op een oud vrouwtje, een parochiaan, in haar schamele huisje langs de Aa of Weerijs, sprak u: “Dit kan ik niet vatten. Het menske stak haar pennen door de wol, breide en wuifde naar alleman. Wat misdeed zij? Nu, wàt misdeed zij zegt het mij eens!”, sprak u. Er volgde een dreun op de rand van de preekstoel. U schilderde die daad en de konsewenties daarvan met de visioenen van Dante. Het politieke babbeltje was u vreemd. U hield voor dat er een tijd zou komen dat de 10 geboden belachelijk gemaakt zouden worden door het narcistische mensdom. Want gij was niet zoetsappig. Maar recht toe rechtaan en vreedzaam. “Kerken zullen gesloopt worden. Na de middeleeuwen hebben we steeds na 100 jaar op – en neergang gehad. De neergang komt terug. We zijn dan een keuzekerk waarin het geweten telt”.

Grap Gij ‘sprak’ niet. Gij toverde een machtig beeld voor de ogen. Zoals voor de jongens op de lagere school. De St. Pieter in Rome hebt gij hen geduid door te zeggen dat hij zo groot was dat er in het doopvont zeilwedstrijden werden gehouden. Dat was niet eens voor de gekhouderij. Maar een prachtig beeld dat kinderen aanspreekt èn het was een pastoorsgrap waarom gij in uzelf hebt moeten lachen. Dat was uw vondst die zeilwedstrijd. Ziet het kind het niet ook daadwerkelijk gebeuren? Om zich pas later te realiseren dat dan de St. Pieter in het doopvont gepast moet hebben. Pastoorke Dekkers gij was geen ongodist. Gij koesterde de schatten van de traditie. Gij vond dat de woorden onder de consecratie duidelijk uitgesproken moesten worden. Om tot eerbied te manen. Ook hierbij sprak gij tot de verbeelding. “Doe je best misdienaars, duidelijk praten, de consecratie telt niet als Onze lieve Heer ons gebed niet hoort”.

Legende Voor de oudere Bredanaars is pastoor Dekkers van de kerk De onbevlekte Ontvangenis van Maria aan de Oranjeboomstraat, gesticht in 1932, een legende. Wat u ook markant maakt is uw intrede in de parochie, op verzoek van bisschop Hopmans, in genoemd jaar en uw trouw daaraan tot uw laatste levensdag op 13 december 1962. Trouw dus dertig jaar aaneen in het tijdvak 1932-1962. Een verbondenheid die op hun beurt de Bredanaars beloonden door uw Mariakerk - met de Bijbels ingewikkelde naam - simpel met uw persoon te vereenzelvigen. Als … “de kerk van pastoor Dekkers”. Uw zerk mag op Zuylen – zag ik - bijna onzichtbaar schuilgaan achter struikgewas; een straat draagt uw naam dankzij zuster Mariëtte. U had geld en gaf alles weg. Zo leerden wij uw werken kennen! -Wordt vervolgd -

Kerk Maria Onbevlekte Ontvangenis en Pastoor Dekkers. FOTO RINIE MAAS