Column Hanneke Marcelis: 'Wanderlust'

De onweerstaanbare drang om de wereld rond te reizen. Dat is Wanderlust. Iedere twintiger lijkt ermee te zijn besmet. Mijn Instagram-tijdlijn puilt uit van de idyllische posts van witte zandstranden en hoge bergtoppen. #lovetotravel. #blessed. #livingthelife. En dat virus heeft ook mijn beste vriendin bereikt. Zij kwam afgelopen week terug uit Nieuw-Zeeland. Waar ze een half jaar lang druk bezig is geweest met.. Ja. Geen idee eigenlijk. Ik heb wel honderd keer geprobeerd te begrijpen wat ze er nou precies uitvoerde iedere dag. En ze heeft het honderd keer uit proberen te leggen. Heel veel duidelijker werd het niet. Maar al snap ik er niets van. De foto's op haar Instagram-pagina zijn prachtig. En haar verhalen druipen van het enthousiasme. En hetzelfde geldt voor alle andere foto's en verhalen waar ik dagelijks voorbij scroll. Van mountainbiken door Nigeria. Backpacken door Oost-Europa. Van surfen in Australië. Maar al was die Wanderlust zo besmettelijk als de vogelgriep was ik een pasgeboren kuikentje in zo'n stal vol doodzieke kippen. Mij zal het virus nooit grijpen.

Ik ben namelijk nogal een buitenbeentje in het hele verhaal. Verder dan een studie in Groningen zijn mijn verhuis-avonturen nooit gekomen. Terwijl al mijn studievrienden besloten de wereld te veroveren met een backpack, keerde ik terug naar Brabant en kocht ik een huis op tien minuten fietsafstand van mijn ouders. Mijn vrienden pluizen Tripadvisor door op zoek naar de volgende verre bestemming, terwijl ik uitzoek welke lokale politieke partij ervoor gaat zorgen dat het speeltuintje voor mijn deur niet zal verdwijnen. Zij zoeken op een bergtop in Peru uit welke richting ze op willen met hun leven, ik doe dat tijdens mijn vijfdaagse werkweek op kantoor. #lovetowork. #Brabant. #livingthelife.

Een paar dagen geleden sprak ik mijn beste vriendin weer even. "Komende herfst ga ik terug naar Nieuw-Zeeland, maar dan nog langer", vertelde ze me. In mijn hoofd kwamen meteen honderd vragen op. Waarom dan? Wat doe je daar dan? Wat ga je ermee bereiken? Maar ik stelde er geen één. Ik begrijp het toch niet. Ik glimlach gewoon en ben blij voor haar. En ondertussen voel ik de onweerstaanbare drang om lekker in Brabant te blijven. Zou daar ook een woord voor zijn?