Column Hanneke Marcelis: 'Broekzak'

Ik vind het handig als mijn telefoon in mijn broekzak past. Ja. Wie niet, toch? Want waar moet ik hem anders laten? Als hij altijd in een tas zit, mis ik alle berichten. Als ik hem in mijn kontzak moet stoppen, wordt hij gegarandeerd gestolen. En ik wil al helemaal niet zo iemand zijn die zijn telefoon altijd in zijn hand heeft en hem overal waar hij aankomt meteen op tafel legt. Dus ik wil graag dat ik mijn telefoon gewoon in mijn broekzak kan stoppen. Maar toen ik die wens laatst vertelde aan de medewerker van een telefoonwinkel in de stad, keek hij me glazig aan. "Ehm. Ja. Ik geloof niet dat dat gaat lukken", was zijn boodschap. Ik keek om me heen. In de vitrines van de winkel stonden tientallen glinsterende en gloednieuwe telefoons opgesteld. Allemaal voorzien van de nieuwste technologieën. Gezichtsherkenning. Spraakherkenning. Fantastische camera's. Draadloos oplaadbaar. Prachtig design. En allemaal minstens twee keer zo groot als mijn gemiddelde broekzak.

Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat we mobiele telefoons hip vonden wanneer ze zo klein mogelijk waren. Ik heb thuis in een lade van mijn bureau nog tal van voorbeelden liggen. Laatst kwam ik ze tijdens het opruimen nog tegen. Mijn eerste mobieltje was zo'n Samsung klaptelefoon. Wat was ik apetrots op dat minuscule apparaat. Daarna kwam mijn extreem coole LG Shine schuiftelefoon. Die werd opgevolgd door een nog steeds redelijk kleine htc smartphone. Daarna kwam de al iets grotere iPhone 4. En op het moment dan mijn iPhone 5s. Die met flink proppen nét in mijn broekzak past. Maar over een paar weken is het gedaan met de pret. Dan komt hij er. Mijn nieuwe telefoon met een abonnement van 24 maanden. Een apparaat dat bij welgeteld 2 van mijn 13 broeken in een broekzak past. Dus dat wordt er constant mee in mijn hand lopen. Hem overal laten slingeren. Berichten en telefoontjes missen. Hem dan maar in mijn kontzak doen en leven met de angst dat hij gejat wordt. Of nog erger. Dat hij vanuit die kontzak in de wc valt. Tsja. Over twee jaar weer een nieuwe kans. Misschien dat de telefoonontwerpers tegen die tijd ook weer eens de lades van hun bureau's doorpluizen en hun oude mobieltjes tegenkomen en dan denken: dat was eigenlijk best hip, toch?