Ronald Huismans schrijft boek over 32 jaar op de BBA bus

BREDA - Ronald Huismans vertelt over 32 jaar gebeurtenissen op de BBA bus. Maar eerst wat hoofdlijnen. De uiterlijke tekenen van het BBA busbedrijf zijn in Breda en Princenhage verdwenen. De bus remise lag in onze buurt aan de Tramsingel. Het nieuwe hoofdkantoor werd gebouwd op het monumentale perceel van het Tramstation waar een soepele sloopkogel het mooie pand in vakwerk tegen de grond sloeg. De busremise en het kantoor in Princenhage is daarna gesloopt.

DOOR RINIE MAAS

1934

In 1934 was het hoofdkantoor van de BBA gevestigd in 's-Hertogenbosch om één jaar later het nieuwe onderkomen te betrekken in Breda aan de Tramsingel. 20 jaar lang, vanaf 1959, reden vandaar de stadsbussen af en aan. De lijndiensten naar de dorpen waren eveneens volop in bedrijf.

Tramlijnen

De BBA met haar sneldiensten tussen de Brabantse stadjes en naar plaatsen zonder treinstation heeft in wezen de tramlijnen gevolgd waarop tot 1935 de stoomtram tufte, zonder al teveel haast. De BBA begon in 1890 met paarden en stoomtrams. In 1930 was er concurrentie van De Blauwe Vogel. Hoezo? In de BBA lijndiensten zaten toch geen toeristen? Van de tramlijnen van de zuid Nederlandse tramwegmaatschappij en van de BBA is niet veel nog zichtbaar.

Busboekje

Gelukkig hebben we nog het personeel van toen dat over het werk op de bus kan vertellen, zoals Ronald Verhulst. Zijn ervaringen heeft hij opgeschreven in en zijn pakkende 'busboekje'. In het dagelijkse leven is de buschauffeur geliefd voor een normaal mens die auto en milieu spaart. Zijn faam dankt de buschauffeur aan zijn evenredige aandacht voor de passagiers en incidentele passant. Ronald Huisman is de entertainer en grôôtste maauwerd van Breda en de ex-prins Sanseverius uit Princenhage.

Spoorbielzen

Uit zijn bundel dit verhaal.

Ronald had een schoolklas naar het zwembad gebracht. Op een drassig veldje zag hij plots een enorme Belgische vrachtwagen staan. De truck was geladen met spoorbielzen die bestemd waren voor de zandbak van het kleuterschooltje. "Helaas had de chauffeur de situatie niet goed ingeschat. Hij was met z'n camion tot de assen weggezakt in de modder". De man stond er zo hulpeloos bij te kijken dat Ronald stopte. Zijn afhangende snor en gebogen schouders maakten zo'n zielige indruk dat hij meteen medelijden met hem kreeg.

Congé

"Zit ie vast?" vraag de BBA buschauffeur, naar eigen zeggen, wat een kind had kunnen zien, geheel overbodig…."Ach meneer; ik moest hier lossen maar ik ben weggezakt. Wat moet ik nu? Als mijn baas hierachter komt krijg ik meteen congé". En hoewel Ronald niet meteen wist wat hij bedoelde, begreep hij wel dat het waarschijnlijk geen salarisverhoging was. "Kan ik u misschien helpen", hoorde hij zichzelf zeggen. Alle waarschuwingen van zijn vader, zijn onderwijzers ten spijt niet altijd op te draaien voor akkevietjes van anderen. "Awel ik heb een kabel", zegt de Belg met een opgevrolijkt gezicht…we maken hem vast aan de bus en u trekt mij zo los". Technisch probeempje dient zich aan. Waaraan vastmaken? "Aan uw voorbumper natuurlijk!"…

Tientje

Als de kabel bevestigd is kruipt de BBA chauffeur achter zijn stuur en schakelt de bus in zijn achteruit. "veuruit achteroit", moedigt de Belg hem aan. Maar zeven Friese paarden hadden er geen beweging in gekregen. De truck zit muurvast. Na een tijdje komt de collega naar zijn zijraampje gerend. "Allez het gaat niet chauffeur, helaas. Hier heb u een tientje voor de moeite. Ik maak de kabel los". De bus vertrekt naar de Ceresstraat. Daar staat een klas van de St. Jozefschool klaar voor vervoer. Ronald is 5 minuten te vroeg; rookt buiten de bus 'n sigaret en krijgt, tevreden inhalerend de koer, de muur met ezelsrug en zijn bus in zijn blikveld. En hij ondergaat, naar eigen zeggen, de schok van z'n leven. "Die vuile rotbelg! Wat een klerestreek zeg! Heel zijn bumper is verbogen en wijst met een scherpe hoek recht vooruit. Hier wordt zijn baas niet blij mee; dit wordt congé. Ronald weet ineens ook precies wat dat betekent. Wat nu?

…Dagge bedankt zijt!...

In een flits krijgt hij hèt plan. "Een riskante onderneming maar het was alles of niets. Er stonden toen nog van die ouderwetse, degelijk lantaarnpalen in de Ceresstraat". Als hij daar nu eens heel voorzichtig zijn bumper tegenaan zette en zachtjes gas gaf….Het piept en kraakt langs alle kanten…maar het resultaat is prima. Een beetje lak van de bumper maar verder zie je er niets meer van. Ronald: "maandenlang heeft er in de Ceresstraat een scheven lantaarnpaal gestaan en steeds als ik er langs reed kon ik een glimlach niet onderdrukken". Vanwege de Belg die geen stopteken gaf geeft hij het verhaal de fraai bedachte kop: "Awel, dagge… bedankt zijt dat witte".