De vertegenwoordiger

BREDA - "Ge lijkt wel unne wonderdokter. Kunde bij mij misschien ook van mijn pijn afhelpen vroeg het oude verrimpelde vrouwtje in de stoomtrein op het spoor Gilze Rijen- Breda- Princenhage. Het spoorwegennet werd in 1852 aangelegd. Het verhaal is dus meer dan 150 jaar oud maar daarom niet minder waar.

DOOR RINIE MAAS

De 18^e eeuwse stoomtrein had coupés waarin men heerlijk was gezeten. De reiziger werd al weldra gewaar dat hij een plekje had dat met liefde voor ambachtelijkheid tot stand was gebracht. Kussens ontbraken tenzij men er zelf een meegenomen had. Maar men zat…met een rechte rug tegen een houten wand. Dat kon niet voorkomen dat de boer met zijn 60 als een oud manneke krom liep door het werk op het land. Logisch is het ook omdat 60 vanaf de Middeleeuwen onze natuurlijke leeftijdsgrens is. Een treinreiziger was hij niet.

1963

Maar de trein was er dus al. Hij zou worden opgevolgd door de elektrische trein. De dolaard legde zijn oor te luisteren op de seinpaal waaruit een zacht, trillend, muzikaal geluid tevoorschijn kwam. Op een dag besefte de misdaad dat de overval op een posttrein veel geld moest opleveren. Dat gebeurde dan ook op 8 augustus 1963 tussen Londen en Glasgow; de buit was 2.6 miljoen pond. 120 van de 128 geldzakken werden verstopt in het clubhuis op 45 km afstand van de overval. De roof in Breda was het gesprek van de dag. Dat was nog eens kopij! De krant werd gespeld. "Mijn fietslampje knipperde", schamperde de buurvrouw. Ik zeg: "Help liever je collega's over de plas. Die vechten het uit met Ronnie Biggs en de zijnen". Met een 6 volt batterij, waarbij de lichten van geel op rood sprongen stond de trein stil in het landschap. "Goeie kerels trouwens die rovers", zei ze.

"Alles met de blote hand".

Het ene incident..

Je bent een Bredanaar als je het jaar 1963 van de geweldloze Britse treinroof herinnert. Toegegeven; Het ene incident is het andere niet. Maar het kleine incident is evengoed het vertellen waard. Dit verhaal speelt in de tijd van de locomotief met luxe houtwagons. Het interieur was een streling voor het oog.

De 'patiënt'

De vertegenwoordiger had al een paar keer van achter zijn krant naar het knappe meidje gekeken. Maar het meidje, hoe knap ze ook was, zat maar erg stuurs voor zich uit te staren. De vertegenwoordiger had dit al lang gezien; hij vouwde zijn krant dicht, legde deze naast zich neer; en vroeg haar. "Wat kijk je toch somber, m'n kind: verkering uit; iets anders, iets niet in orde? " Het 'kind' schudde haar blondharig kopje. "Och meneer, Ik heb toch zo een verschrikkelijke tandpijn. De vertegenwoordiger keek belangstellend toe; staarde een poosje in gedachten voor zich uit en plotseling schoot hem een gedachte te binnen om de patiënt behulpzaam te zijn, "Als ge wilt" zei hij, "heb ik wel een probaat middel tegen tandpijn hoor". "Oh ja?", vroeg het knappe meisje hoopvol. "Jazeker", zei de vertegenwoordiger. "Kijk, hoe zal ik het netjes zeggen…eh….ik kan hypnotiseren. Daarbij moet we we een kusje op de zere tand geven, dat duurt een minuutje, dan is je tandpijn gegarandeerd over".

Me too

Maar helaas voor de goeie bedoelingen van de man ging dat feest niet door. Van een kusje, ook al was het slechts hypnotiserend wilde het meisje niks weten. Althans voorlopig niet. Dan maar liever tandpijn. "Nou vooruit dan maar", zei ze . Aldus gebeurde. Maar het kind was mooi maar ook niet stom. Er waren 2 plannen in het geding. Toen zijn tong volgens Me too binnenglipte gaf ze op het puntje een afschuwelijke beet. "Zo", zei de vertegenwoordiger stoer, "nou moet het zo over zijn; ik voel het". Het meisje straalde. "Ik heb geen tandpijn meer". "Wist ik", zei de vertegenwoordiger. "Mijn middel helpt altijd".

Het oude vrouwtje

Nou kwam het oude vrouwtje, dat in haar hoekje alles stilletjes had zitten bekijken, in actie. "Kunde mij ook helpen meneer?", vroeg ze, terwijl ze hoopvol naar de wonderdokter keek. Daar had de vertegenwoordiger niet op gerekend… Hij keek eens naar het verrimpelde gezichtje van het oude besje en zag toen dat ze nog enkele zwarte tanden had. Hij huiverde. Alleen al bij de gedachte dat zijn gehavende tong zo'n zwart stompje zou moeten helen. Tegenover het knappe meisje kon hij echter geen verdere afgang permitteren. Daarom ruimde hij al zijn moed bij elkaar en zei: "Vooruit dan maar. Maar bij jou duurt het hoogstens een paar seconden. Zeg maar waar je pijn hebt?"…

Toen antwoordde het oude vrouwke verlegen: "Maar ik heb heb….ik heb helemaal heen tandpijn meneer. Neeje…dat niet…maar ziede…pijn is pijn…ge bent dokter/hypnotiseur…met Gods genade...ik heb zo'n last van aambeien"…

Bron; Kees Clerx.

Inzet: Kees Clerx.