Jongerengroep Zonnebloem organiseert spannende activiteit naar Klimbos

ETTEN-LEUR - Een paar weekjes geleden kreeg Lonneke via de jongerengroep van de Zonnebloem een uitnodiging, of ik meewilde naar een klimbos? Ehh... ja... maar hoe dan? Een gewoon klimbos zou bij mij al snel ontaarden in een valbos, omdat ik slecht loop en niet lang kan staan, maar alles kwam méér dan goed!

Op een tegen alle verwachtingen in toch nog zonnige zaterdag hadden we in Goirle afgesproken, bij het klim- en avonturenbos waar een speciaal parcours was uitgezet voor mensen in een rolstoel. Voor mij was het mijn eerste uitje met de jongerengroep, dus het is altijd even spannend of het klikt, maar al vanaf het eerste moment was het erg gezellig en ontspannen. We waren met een select gezelschap van 2 rollende klimmers en 2 begeleiders, dus voor mij lekker overzichtelijk. Al eerder dan verwacht kregen we een seintje dat we konden starten, spannend!
Bij het klimparcours aangekomen torende er een heel vlonderpad boven onze hoofden. Gingen we daarover? Goed...even vocht mijn lichte hoogtevrees om een voorrangsplekje in mijn verstand, maar die verdween al heel snel toen we de uitleg kregen en in onze klim-annex zekeringstuigen werden geholpen. Daarna konden we overstappen in de rolstoelen van het bedrijf zelf die, gezien de krassen, al heel wat rondjes op hoogte erop hadden zitten!
Durfal Merianka beet het spits af en werd met echte mankracht omhoog getakeld over een hele steile helling en begon aan haar rit. Ik hoorde geen angstkreten, alleen gelach, dus dat zat wel snor!
Daarna was het mijn beurt en hoppa… met vereende krachten stond ik plots een meter of vier boven de grond! Vreemd genoeg voelde het voor mij een stuk veiliger zittend in de stoel dan staand en met wat hulp en aanwijzingen stond ik klaar voor het parcours.
Omdat ik hulp kreeg waar nodig en er altijd héél goed de veiligheid in het oog werd gehouden door de instructeurs en de even stoere vrijwilligsters was het puur genieten en af en toe toch even flink werken geblazen! In de verte zag ik plots vrijwilliger Irene als een stoere Jane naar de overkant ziplinen om de weg vrij te maken voor het finalestuk van Merianka. Met rolstoel en al zoefde ze meters boven de grond naar de overkant! Stoer!
Ik moest nog "eventjes" de rest van de route afleggen alvorens ik me aan de afdaling kon wagen, dus met hulp van mijn eigen Tarzan werd er een hangbrug getrotseerd, een vlak waar een dronken timmerman bezig was geweest en dus schots en scheef lag, een parcours waar je enkel op je achterwielen rijdend overheen kon en een obstakelkoers met uit de kluiten gewassen skippyballen die in de weg bungelden. Nu weet ik waar we die helm voor op hadden trouwens...
Toen was ook voor mij de "grande finale" aangebroken, vrijwilliger Yvonne ging mij voor naar de overkant. Daarna werden de rolstoel en ik gezekerd en met enig beleid over de rand van het platform gekieperd en...whoosh! Daar ging ik! Vliegend tussen de bomen door met twee benen en vier wielen van de grond was ik binnen een paar seconden was ik een meter of twee lager aan de overkant, alwaar ik weer werd opgevangen. Er volgde voor ons allemaal nog een ronde, waarna we door een vrijwilliger Saskia werden verrast met zelfgebakken appelcake. Heerlijk!
Na nóg twee rondes waren mijn thrillseekerhormonen verzadigd en de spieren kwamen in opstand.
We zijn moe maar voldaan nog even neergestreken op het nabijgelegen terras en hebben gezellig nagepraat.
Lonneke