Aan de Keukentafel met: Jürgen Broos

HOEVEN - Jürgen Broos is mede-eigenaar van Broos Groenvoorziening. Een bedrijf dat sinds 1962 bestaat. Destijds opgericht door zijn opa en in 1984 overgenomen door zijn vader. “Mijn vader en moeder zijn nog steeds mede-eigenaren. Mijn moeder doet het administratieve werk en mijn vader is drie dagen in de week nog uitvoerend buiten bezig.”

Jürgen, wist je al vroeg dat je het bedrijf van je vader over wilde nemen?

Ja, ik heb altijd gezegd dat ik het ging overnemen. Toen ik op de basisschool mijn citotoets had gemaakt, kwam er een havo/vwo-advies uit, maar ik wist allang wat ik wilde: ik wilde naar de lagere agrarische school. Ik heb daar een vierjarige opleiding gevolgd, maar daar ging ik redelijk makkelijk doorheen. Als ik dan thuis kwam, ging ik meteen aan het werk om de mannen te helpen. Later ben ik nog naar Breda gegaan voor een vervolgopleiding. Dat was één dag in de week naar school en vier dagen werken, maar daar ben ik na een aantal lessen mee gestopt. Ik voelde me niet op m’n gemak daar, omdat ik tussen de oudere mannen zat die al twintig of zelfs dertig jaar ervaring hadden. Dus toen ben ik volledig thuis aan de slag gegaan.

Hoe oud was je toen?
Op mijn achttiende ben ik al in het bedrijf gaan werken, op mijn negentiende ben ik volledig gestopt met school en op m’n twintigste ben ik in de VOF toegetreden. Dat begon met een klein percentage aan aandelen en dat is in de jaren daarna opgelopen naar 50/50, waardoor ik samen met mijn ouders mede-eigenaar werd.

Je was al jong eigenaar van het bedrijf, was dat lastig?

Ja, soms wel. Ik kwam bijvoorbeeld met nieuwe ideeën, maar daar moest mijn vader wel aan wennen. Mijn vader was altijd van ‘goed is goed’ en dan zei ik: ‘Maar pa, beter is toch beter?’. Dat heeft wel even geduurd voordat ik daar wat meer zeggenschap in kreeg. Er waren ook mannen die al 10 of vijftien jaar bij mijn vader werkten en dan ging ik opeens als ‘broekie’ vertellen hoe het moest. Dat heeft wel eens gebotst. Dan zeiden ze: ‘We doen het zo en anders gaan we naar huis’. Gelukkig heeft dat maar even geduurd. Je moet het uiteindelijk toch samen doen.

Wat heeft jouw inbreng met het bedrijf gedaan?
Mijn vader is echt een vakman die zijn werk goed deed en nog steeds doet. Er zijn klanten die al bij mijn opa kwamen en waar ik, als derde generatie, nog steeds mag komen. Toch denk ik dat ik wat commerciëler ben ingesteld en er lag ruimte om verder te ontwikkelen. Zo deed mijn vader vooral onderhoud en hij deed weinig aan tuinaanleg en ontwerpen. Daar lag wat mij betreft een kans om in dit gebied een stukje marktpositie in te nemen. Daarnaast doe ik meer aan sponsoring en het deelnemen aan evenementen om toch dat stukje zichtbaarheid te creëren.

Is het bedrijf dan ook flink gegroeid?
Ja, maar wel gestaag. Toen ik hier kwam werken, was er vijf man personeel en inmiddels zijn we met achttien mensen. Op mijn 22e liep ik al binnen bij netwerkborrels. Als jochie die net van school afkwam liep ik tussen de stropdassen. Natuurlijk werd ik wel eens aangekeken, maar ik heb daar wel profijt van gehad. Ik zat ook bij een kookclubje. Ik kon niet koken, en dat kan ik nog steeds niet, maar ook dat was weer om mijn netwerk uit te breiden. Daardoor zijn we in een korte tijd flink gegroeid. Maar, hoe het nu staat, zo moet het ook wel blijven.

Is de coronaperiode voor jou gunstig geweest?
Ja, dat hoor ik van veel mensen. Dat dit gouden tijden zijn voor mij, maar ik draai niet meer omzet dan dat ik met mijn mensen kan doen. Natuurlijk, het werk is dankzij de coronacrisis makkelijker binnen te halen dan daarvoor, omdat iedereen zijn tuin ging aanpakken. Maar het is niet dat ik opeens 10 procent meer marge heb.

En tijdelijk uitbreiden om die vraag op te vangen?
Dat had gekund, als er mensen waren. Er is een groot tekort aan vakbekwaam personeel. Daar kampt de hele branche nu mee, van hoveniers tot bouwvakkers. Ik sta ieder jaar op de beroepenbeurs ‘Roosendaal on Stage’ om dit vak onder de aandacht te brengen en om de branche sexy te maken, zodat ze voor dit vak kiezen. Gelukkig heb ik nu twee jonge jongens van 16 en 18 in dienst, maar er wordt niet snel meer voor dit werk gekozen. Daarnaast beginnen steeds meer jonge mensen voor zichzelf. De drempel is wat dat betreft laag om voor jezelf te beginnen. Die jonge jongens zien dollartekens in hun ogen, maar zo simpel is het niet.

Heb je ook last gehad van de coronacrisis? Of de Evergreen die vast kwam te liggen in het Suezkanaal?
Nee. Ik kan me enorm ergeren aan ondernemers die zich verschuilen achter de coronacrisis of het Suezkanaal. Ik heb bewust mijn terrein uitgebreid en extra voorraad opgeslagen. Qua waarde is dat het afgelopen jaar verdrievoudigd. Ik ben zelfs een eigen boomkwekerijtje begonnen om niet afhankelijk te zijn van anderen. Zo hebben we voor onze houtbouw en staal elementen een grote voorraad aangelegd omdat daar een grote schaarste en prijsschommelingen zijn ontstaan. Dat is eigenlijk allemaal voor klussen voor volgend jaar, maar omdat ik het heb liggen kan ik wel door met mijn klussen van nu.

Ben je een goede ondernemer?
Ja, dat ben ik wel al vind ik dat lastig om van mezelf te zeggen. Ik zie wel eens CEO’s van grote bedrijven die niet eens weten wat ze zelf verkopen. Dat snap ik niet. Alles wat ik verkoop, kan ik zelf maken. Ik weet waar ik over praat en dat maakt mij volgens mij wel een goede ondernemer. Daarnaast gaat het met het bedrijf ook gewoon goed, dat is ook een graadmeter.

Je bent maatschappelijk betrokken. Waarom vind je dat belangrijk?
Samen kom je verder. Verenigingen zijn enorm belangrijk in de samenleving, dus die draag ik een warm hart toe. Maar, daarnaast is het voor mij natuurlijk ook een stukje zichtbaarheid. Een sponsoring van 150 euro, kan mij zomaar een klant opleveren van 10.000 euro. En elke klant is er toch weer één.

Laatste vraag: Met wie zou jij aan de keukentafel willen zitten?
Ik heb niet echt iemand. Ik heb geen idool of een ondernemer waar ik enorm tegenop kijk. We hadden laatst wel een speciale avond met startende ondernemers vanuit de ondernemersvereniging. Daar kwamen tien vrouwen op af die allemaal een andere tak van sport hebben. Er was veel ruimte om te praten over het bedrijf en over hoe je dingen aanpakt. Dat vond ik heel inspirerend.