Hoevense Marly: ‘Het leven verandert drastisch met diabetes’

HOEVEN  - In de week van 1 tot 6 november wordt de jaarlijkse collecte van het diabetesfonds gehouden. Marly Jongeneelen, die zelf een dochter met diabetes type 1 heeft, coördineert de collecte in haar woonplaats. Samen met Marij (12) en Elise (15), tieners met dezelfde ziekte, vertelt ze over diabetes.

Bij iemand met diabetes type 1 valt het eigen afweersysteem de cellen aan die insuline maken, waardoor de productie erg vermindert of zelfs verdwijnt. Om te voorkomen dat de suikerspiegel te hoog wordt moet daarom insuline worden ingespoten.

Onmacht

“Onze nu vierjarige dochter Roos werd net na haar derde verjaardag plotseling erg ziek,” vertelt Marly. Het was een warm weekend en op zondagavond bij de huisartsenpost bleek het écht niet goed te gaan. Ze moest met spoed naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Na een nachtje was het onder controle en daarna heeft ze nog een week in Breda gelegen. Dan komt er als ouders veel op je af. Die onmacht, het wéér prikken en je kind als een ziek vogeltje zien liggen. We hebben veel gehad aan andere ouders om onze weg hierin te vinden.” Roos zit op basisschool de Bukehof. “Hier hebben we ook mee gesproken. De zorg is trouwens niet alleen tijdens de eet-en drinkmomenten, maar er kan de gehele dag wat gebeuren. Met de moderne technieken kan ikzelf op een app meekijken. Dat is een hele geruststelling.”

Rekening houden

Bij Marij is het op 6-jarige leeftijd begonnen. “Ik was heel erg moe, deed veel drinken en veel plassen, had hoofdpijn en voelde me niet lekker,” vertelt ze. Een vingerprikje bij de huisarts deed het vermoeden bevestigen: diabetes. Na een week in het ziekenhuis stond het leven van Marij op haar kop. “Er is veel veranderd. Ik moest met eten rekening houden, heb leren spuiten met een pen en heb sinds drie jaar een insulinepomp.” Meerdere malen per dag controleert ze nu zichzelf. “Als het te hoog is moet ik insuline bijspuiten, als het te laag is moet ik bij eten.” Gelukkig kan ze met haar leeftijdsgenootjes spelen en sporten, maar moet ze altijd rekening houden met haar ziekte. “Ik ben zelf niet vaak in paniek, mijn vriendinnen soms wel. In mijn klas van het Prinsentuin heb ik het gewoon verteld. Soms krijg ik vraagjes over de pomp die op mijn bovenbeen geplakt is.”

Irritant

Bij de 15-jarige Elise, leerlinge van het Markland College, is diabetes in september 2020 geconstateerd. “Ik zit nu nog in de ‘honeymoonfase’, wat betekent dat mijn alvleesklier nog een beetje helpt met insuline maken. Nu moet ik vier keer per dag spuiten: drie keer voor het eten in mijn buik en een keer voor het slapen in mijn been. Als mijn alvleesklier er helemaal mee stopt wordt het nog lastiger. Ik heb gelukkig een sensor, waardoor ik niet vaak een vingerprik hoef te doen. Ik ga er volgens mij best wel goed mee om alleen vind ik het best wel irritant dat ik voordat ik iets sportiefs wil doen altijd moet kijken of ik dat kan doen of niet,” legt ze uit. De technische ontwikkeling gaat dan wel ontzettend snel, maar voor verder onderzoek en kennis is geld nodig. “Door te collecteren krijg ik het gevoel dat ik iets kan doen,” zegt Marly, die tevens oproept nog bij het collecteren aan te sluiten. Daarvoor volstaat een mailtje naar: marly_jongeneelen@hotmail.com