Een eenzame Kerst?
Door: Sandra Broosus Sport en verenigingHij heeft een ster van kunstsneeuw op zijn ruiten,
er staat een kunstkerstboompje naast zijn stoel.
Bedroefd kijkt de oude man naar buiten,
hij zit daar maar en denkt een heleboel.
Hij denkt wat zou zijn dochter nu aan 't doen zijn,
die woont in Spanje al een hele tijd.
zo'n 10 jaar terug, wat was de Kerst toch toen fijn.
Wat hij vooral mist is die kleine meid.
Zij kon toen nog niet goed praten
maar dat vond hij helemaal geen punt.
Hij had toen nog niet in de gaten
dat je je daarin goed vergissen kunt.
Het gezinnetje kocht een huis in Spanje
een nieuw leven, ver bij hem vandaan.
zijn dochter zei, ach Pa, dan kan je
misschien bij ons met vakantie gaan.
Maar het is er nooit meer van gekomen.
Hij had in 't begin de dagen zelfs geteld.
Nu kon hij van die kleine meid slechts dromen,
maar een bezoek had hij steeds uitgesteld.
Toen, plotseling ging de bel diverse malen
stram liep hij naar de deur die al gesloten was.
Hij moest niet open doen volgens de verhalen,
hij twijfelde en vertraagde toen zijn pas.
Maar toen ging de deur als vanzelf open,
er achter hij hoorde stemmen door elkaar.
En wie kwam er als eerste naar binnen lopen?
Een jonge dame met een muts op en lang haar.
Het was zijn kleine meid in volle glorie,
met een grote glimlach om haar mond.
Hij transpireerde tot in elke porie
en stond als vastgenageld aan de grond.
Zijn Kerst werd er één als nooit tevoren,
Weg was zijn gevoel van eenzaamheid.
Het was alsof er een "kindeke" was geboren.
Zijn kleine meid was nu een grote meid.
Piet Roos, december 2018.