Lourus Roelse uit Westkapelle viert zijn honderdste verjaardag.
Lourus Roelse uit Westkapelle viert zijn honderdste verjaardag. Foto: Marielja ten Bruggencate

Westkapellenaar Lourus Roelse is 100 jaar

Door: Britta Janssen Actueel

WESTKAPELLE – Lourus Cornelis Roelse uit Westkapelle viert vrijdag zijn 100e verjaardag met het hele dorp, in Westkapelle Herrijst. Als voormalig verzekeringsagent en uitvoerder in de wegenbouw kent hij vrijwel al zijn dorpsgenoten. 

In de woonkamer van Lourus Roelse hangen veel familiefoto’s. Elke zondagmorgen komen de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen bij hem op visite. “Soms zitten we hier met dertig man. Daarvan kan ik grenzeloos genieten.” Met zijn achterkleinkinderen op schoot leest hij een boekje voor of hij helpt met het bouwen van een blokkentoren. 

Dat de familie belangrijk is, blijkt wel uit de verhalen van de jarige. Hij kijkt naar een linoleumdruk die boven de bank hangt. “Dat is mijn vader die op de dijk staat”, zegt hij. “Mijn kleindochter heeft het gemaakt.” Hij glundert. “Ik kom uit een gezin met zeven kinderen, ik ben de oudste. Mijn vader was een goede man.” 

Buikpijn

Na de lagere school is Roelse gaan werken voor zijn oom. Hij leerde rijden met de trekker en de laadwagen. “Ik reed met hooi en aardappelen naar Middelburg, naar het pakhuis. Al mijn salaris gaf ik netjes aan mijn moeder. Maar als ik een extraatje verdiende, mocht ik dat houden om voor mijn meisje te sparen.” Roelse was verliefd geworden op Adriana Huybregtse, die aan de andere kant van het dorp woonde. “Mijn meisje werkte in het winkeltje van haar moeder. Ze hadden niet veel geld, dus spaarde ik voor ons trouwen.” Maar het sparen bleek vruchteloos te zijn. Door de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog raakten zij alles kwijt. “Er werden brandbommen en luchtdrukbommen gedropt toen ik naar mijn meisje ging om haar op te halen. Ik rende terug, langs de randen van de kraters, waarin door het hoge grondwaterpeil gelijk water was gestroomd. Twee mensen lagen daar en ik heb geholpen om ze uit het water te halen. Daarna ben ik naar mijn grootvader gegaan, hij lag in de bedstede. Ik nam hem op mijn rug en we waren net uit zijn huisje toen er een bom op viel. Ik bracht hem naar het gemeentehuis en hoopte dat hij daar veilig zou zijn. Die dag zijn er zoveel mensen gedood. Sommigen zijn nooit teruggevonden. Sinds die dag heb ik ieder jaar rond 3 oktober buikpijn.”

Stofzuigen

Roelse is een ondernemende en optimistische man. “In de zes jaar dat we in een noodwoning woonde zijn we het winkeltje van mijn schoonmoeder opnieuw gaan opbouwen. Onze dochter werd geboren en we vroegen een vergunning aan om een huis met winkel te bouwen. Hier kregen we nog twee kinderen, twee jongens.” De etalageramen van de textielwinkel zijn nu mooie grote vensters in de woonkamer. Roelse woont nog altijd in hetzelfde huis, maar nu alleen. Zijn geliefde vrouw is in 2009 overleden, na bijna 63 jaar huwelijk. Haar foto staat prominent op het dressoir, tussen de foto’s van de kleinkinderen en achterkleinkinderen. “Mijn dochter helpt met mijn huishouden, en ik stofzuig zelf nog een beetje. Ik ben wat kort van adem, dus ik neem de tijd.” Hij lacht om duidelijk te maken dat hij niet meer de jongste is. “Ik ben al oud en in een lang leven maak je veel mee.” Alles wat op zijn pad kwam en waar hij brood in zag nam hij aan. Zo is hij chauffeur geweest, elektricien, wegenbouwer en verzekeringsagent, maar bovenal was en is hij een familieman. “Ik genoot als ik een ander kon helpen, en nu helpen ze mij en daar ben ik hen grenzeloos dankbaar voor.”

BIJDRAGE MARIELJA TEN BRUGGENCATE



Blijf op de hoogte van het lokale nieuws uit jouw regio met onze dagelijkse nieuwsbrief