Als je platina wilt halen, moet je geven en nemen

ARNEMUIDEN - Het klinkt misschien als een cliché, maar toch is het voor de volle honderd procent waar. "Je moet kunnen geven en nemen als je zo lang bij elkaar wilt blijven", zegt Neeltje Dieleman uit Arnemuiden. Zij kan het weten, want zondag is ze maar liefst 70 jaar getrouwd met Lein Dieleman.

Op de droge, maar koude 14e januari van 1948 gaven ze elkaar het ja-woord in het toenmalige gemeentehuis in Ritthem. Ze kenden elkaar al een paar jaar. "Ik was in de oorlog verplicht te rijden voor de Wehrmacht en moest op een gegeven moment naar de overkant. Zo'n reis maakte je toentertijd in twee dagen en ik en mijn paarden overnachten in Ritthem, op de boerderij van de ouders van Neeltje", vertelt de in Wissenkerke geboren Lein Dieleman.

Schaatsen

Het klikte meteen tussen de twee. Later, tijdens een rondje schaatsen in Nieuw- en Sint-Joosland, sloeg de vonk definitief over.

En die vonk is er zeven decennia later nog steeds. "Hij heeft een makkelijk karakter en is altijd goed voor me geweest", zegt de 92-jarige Neeltje over haar man. "Als ik iets niet weet of het lukt, kan ik altijd bij haar terecht", noemt de één jaar jongere Lein één van de goede eigenschappen van zijn echtgenote. "Je moet ook nooit lang met elkaar ruziën. Daar heb je helemaal niets aan", weet Neeltje. "Het is geven en nemen in een huwelijk."

Het echtpaar heeft jaren geboerd op boerderij Braakenburg in Arnemuiden. Nadat ze de grond moesten verkopen voor woningbouw ging Lein aan de slag in de spouwisolatie bij de Firma Boot in Kortgene.

Koeien

Neeltje heeft haar man altijd geholpen op het land. "We zijn jarenlang heel vroeg opgestaan, rond half vijf, om de koeien te melken. Daarna was het de kinderen wakker maken, hun boterhammen smeren en ze naar school brengen om vervolgens weer verder te werken."

En het waren nogal wat boterhammen, want Lein en Neeltje zijn de trotse ouders van zeven kinderen: zes zonen en een dochter. Daar zijn inmiddels dertien kleinkinderen elf achterkleinkinderen bijgekomen.

Frankrijk

Neeltje is blij dat haar kinderen allemaal goed terecht zijn gekomen. Twee zoons wonen in Frankrijk. "Daar hebben ze een boerderij. De ene in Normandië, de andere in de omgeving van Tours. Meer dan dertig jaar zijn we regelmatig heen en weer gereden om ze te helpen op het land. Ze hebben het daar goed naar hun zin. We hebben achterkleinkinderen waarmee we niet kunnen praten, omdat ze geen Nederlands spreken." Een andere zoon is getrouwd met een Sloveense en woont in de voormalige Joegoslavische republiek.

Ook zijn er nog enkele kinderen verspreid over Nederland. Alleen Piet en Rien wonen nog op Walcheren. Als er wat is, bellen Lein en Neeltje hen en staan ze zo op de stoep. De buurman steekt ook af en toe de helpende hand toe.

Uitzicht

Het helpt Lein en Neeltje, die beiden een wandelstok hebben maar verder goed gezond zijn, om zelfstandig te blijven wonen. Weg willen ze nog lang niet Arnemuiden. "We kijken hier alle kanten op en hebben een schitterend uitzicht", zegt Lein vanuit zijn stoel bij het grote raam in de woonkamer. "Tijdens oud en nieuw hebben we om twaalf uur nog genoten van het siervuurwerk", lacht Neeltje in de stoel ernaast. "Schitterend, vonden we dat."

Het echtpaar viert het 70-jarig huwelijk zondag met het grootste deel van haar kinderen. De zoons in het buitenland kunnen door werkzaamheden pas later in het jaar naar Nederland komen. Dan is er wellicht nog een groot feest.