José Buckens leert kinderen weer bewegen

FIJNAART - Dit jaar kregen vijftien mensen uit de gemeente Moerdijk tijdens de jaarlijkse lintjesregen een koninklijke onderscheiding van koning Willem-Alexander. Burgemeester Jac Klijs kon vanwege de coronacrisis de versierselen nog niet meteen persoonlijk opspelden, maar hij verraste alle deelnemers eerst met een telefoontje. De Moerdijkse Bode ging op zoek naar de verhalen achter de gedecoreerden. Deze week is dat José Buckens - Voet (70) uit Fijnaart.

Het is al een tijdje geleden, maar José Buckens - Voet weet het nog goed. Eind april zat ze gewoon rustig thuis televisie te kijken en koffie te drinken met haar man. "Mijn man wist trouwens ook van niets, want hij kan geen geheimen bewaren. Opeens ging de telefoon en ik nam hem op. Als ik een telefoontje krijg, loop ik altijd wat door de kamer te wandelen en zo ook nu. Mijn man bleef maar vragen wie het was. Toen de burgemeester zijn naam zei, wist ik meteen wat er aan de hand was. Het was echt een enorme verrassing en zó bijzonder dat mensen mij daarvoor hebben voorgedragen. Het was een hele drukke dag met veel bloemen en felicitaties, zelfs van mensen die ik niet eens zo heel goed ken."

Trots

2020 was een bijzonder jaar voor José Buckens. Zo werd ze in maart zeventig jaar en kreeg ze in die maand de gouden bondsspeld van de KNGU uitgereikt. "Ik was dus al heel trots en toen bleek ik in april ook nog eens een koninklijke onderscheiding te krijgen. Helaas vielen alle feestelijkheden wel een beetje in het water." Vanaf 1971 is Buckens al lid van De Kieviten en van 1978 tot 2010 was ze ook bestuurslid. "Ik kwam van Boerendijk en zat eigenlijk in Klundert bij een vereniging. Ik mocht pas naar De Kieviten in Fijnaart als ik een fiets met licht kreeg. Dat was op mijn twaalfde. Op mijn vijftiende ging ik intern wonen in een internaat omdat ik studeerde als kinderverzorgende en stopte even bij De Kieviten. Uiteindelijk kwam ik in de thuiszorg terecht, waar ik tot aan mijn pensioen met 65 en 3 maanden heb gewerkt. "

Blij

Al die jaren gaf Buckens ook les aan kleuters en schoolkinderen van zes en zeven jaar. Ze vond die leeftijd het leukst, zo vertelt ze. "Kinderen zijn in al die jaren natuurlijk ontzettend veranderd. Ze zijn mondiger en bewegen ook een stuk minder dan vroeger. Het leukste vind ik dat je ze nog wat kunt leren. Ze willen graag leren en je kunt ze een beetje helpen vormen. Het is wel altijd weer improviseren om ze bezig te houden, want ze moeten altijd iets te doen hebben." Ook is Buckens actief als vrijwilliger in woonzorgcentrum De Fendertshof. "Dat was de afgelopen maanden natuurlijk wel wat lastig soms, maar er mocht gelukkig steeds meer voor de mensen die daar wonen." In de tijd die ze overhoudt, vindt Buckens het fijn om te wandelen, fietsen en te lezen. 

"Ook gaan mijn man en ik al jaren twee keer per jaar op vakantie naar Spanje, maar dit jaar was dat even niet zo makkelijk natuurlijk." Buckens wordt nog steeds heel erg blij van haar vrijwilligerswerk. "Ik ben al eens heel even bij De Kieviten gestopt, maar ik miste het zo erg dat ik heel snel weer ben begonnen. Ik word er gewoon blij van om kinderen wat te leren. En de combinatie met De Fendertshof is voor mij echt prima."